پیاده راه های سلامت به عنوان زیرساخت های اجتماعی برای ارتقای تاب آوری شهری و سلامت روان شهروندان

پیاده راه های سلامت زمانی به زیرساخت اجتماعی اثرگذار تبدیل می شوند که طراحی انسان محور، پیوستگی فضایی و مدیریت مشارکتی را هم زمان در خود جای دهند و به جای فضای صرفا عبوری، صحنه تعاملات شهری، آرامش روان و فعالیت بدنی ایمن باشند. یافته ها نشان می دهد پیاده راه های سلامت با تقویت پیوندهای اجتماعی، افزایش حس تعلق و ارتقای تجربه زیسته، به کاهش اضطراب، بهبود خلق و افزایش رضایت از زندگی کمک می کنند؛ در بعد محیطی، با افزایش نفوذپذیری سطح، بهبود تهویه و کاهش آلودگی، بخشی از شبکه سبز شهری را شکل داده و تاب آوری در برابر تنش های اقلیمی و اختلالات شهری را تقویت می نمایند؛ و از منظر طراحی، ایمنی ادراکی و فیزیکی، پیوستگی مسیر، آسایش خرداقلیمی، خوانایی و تنوع کارکردی عناصر کلیدی موفقیت به شمار می آیند. نقش شهرداری ها زمانی بیشترین کارایی را دارد که از اجراگر صرف به تسهیل گر داده محور بدل شوند، مکان یابی را به نیازهای سلامت جمعیت گره بزنند، پیوندهای سبز–آبی را تقویت کنند و نگهداری را با مشارکت شهروندان سامان دهند. جمع بندی نشان می دهد که پیاده راه های سلامت می توانند جهت گیری شهر را از خودرومحوری به انسان محوری تغییر دهند و هم زمان سلامت روان، عدالت فضایی و تاب آوری شهری را ارتقا دهند.

کلیدواژه ها:

پیاده راه سلامت ، تاب آوری شهری ، سلامت روان ، طراحی انسان محور ، شهرداری.