کاربرد شعر فارسی در تقویت سواد عاطفی و مهارت های ارتباطی در محیط آموزش رسمی

در نظام های آموزشی امروز، رشد همه جانبه دانش آموزان مستلزم توجه به ابعاد عاطفی، اجتماعی و ارتباطی آنان است. شعر فارسی به عنوان میراثی غنی از احساس، معنا و ارتباط انسانی، می تواند در فرآیند تعلیم و تربیت نقشی اساسی در پرورش سواد عاطفی و مهارت های ارتباطی ایفا کند. هدف پژوهش حاضر بررسی کاربرد شعر فارسی در تقویت سواد عاطفی و مهارت های ارتباطی در محیط آموزش رسمی است. با توجه به ظرفیت های زیبایی شناختی و معنایی شعر فارسی، می توان از آن به عنوان ابزاری تربیتی برای آموزش همدلی، خودآگاهی، کنترل هیجان و ارتباط موثر بهره برد. شعر به سبب ماهیت استعاری و احساسی خود، به مخاطب امکان می دهد تا در فضایی امن، تجربه های درونی و هیجانی خویش را بازشناسی کرده و آن ها را به زبان بیاورد. بر این اساس، معلمان می توانند از متون شعری برای برانگیختن گفت وگوهای گروهی، تقویت مهارت شنیدن فعال و ایجاد ارتباط بین فردی بهره مند شوند. نتایج این بررسی نشان می دهد که تلفیق آموزش عاطفی با شعر فارسی نه تنها موجب افزایش حساسیت هیجانی و همدلی در دانش آموزان می شود، بلکه به تقویت هویت فرهنگی و زبان ارتباطی آنان نیز کمک می کند. از این رو، شعر می تواند پلی میان احساس و اندیشه، و ابزاری کارآمد برای تربیت انسان های متعادل و ارتباط گر در نظام آموزشی باشد.واژگان کلیدی: شعر فارسی، سواد عاطفی، مهارت های ارتباطی، آموزش رسمی، تعلیم و تربیت