بررسی تاثیر فعالیت های ورزشی ریتمیک بر بهبود تمرکز دانش آموزان دبستانی

تمرکز و توجه یکی از مولفه های اساسی در یادگیری دانش آموزان دبستانی است و ضعف در این مهارت می تواند موجب کاهش بازدهی تحصیلی، افزایش خطاها و کاهش انگیزه یادگیری شود. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر فعالیت های ورزشی ریتمیک بر بهبود تمرکز دانش آموزان دبستانی انجام شد. پژوهش از نوع کاربردی و نیمه تجربی با طرح پیش آزمون–پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل دانش آموزان پایه های چهارم و پنجم مدارس ابتدایی ناحیه سه شهر کرمانشاه بود که از میان آن ها ۴۰ نفر به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل انتخاب شدند. گروه آزمایش تحت برنامه هشت هفته ای فعالیت های ورزشی ریتمیک، شامل حرکات موزون با موسیقی و تمرینات هماهنگی بدنی، قرار گرفت و گروه کنترل به فعالیت های معمول تربیت بدنی ادامه داد.برای سنجش تمرکز از آزمون تولوز–پیرون استفاده شد. نتایج نشان داد که میانگین نمره تمرکز در گروه آزمایش پس از مداخله به طور معناداری افزایش یافت، در حالی که تغییرات گروه کنترل اندک و غیرمعنادار بود. تحلیل داده ها با آزمون های t همبسته و t مستقل نشان داد که فعالیت های ریتمیک تاثیر قابل توجهی بر بهبود تمرکز دانش آموزان دارند و اثر این فعالیت ها در هر دو جنس دختر و پسر مشاهده شد، هرچند تفاوت آماری معناداری بین دو جنس وجود نداشت. همچنین بررسی روند پیشرفت نشان داد که استمرار تمرینات نقش مهمی در تثبیت اثرات شناختی دارد و اثر فعالیت های ریتمیک تا چند هفته پس از پایان مداخله همچنان پایدار باقی ماند.این نتایج نشان می دهد که فعالیت های ورزشی ریتمیک می توانند از طریق فعال سازی شبکه های عصبی مسئول توجه و کنترل اجرایی و همچنین ایجاد انگیزه و تعامل اجتماعی، موجب بهبود عملکرد شناختی و تمرکز دانش آموزان شوند. بر اساس یافته ها، پیشنهاد می شود این نوع فعالیت ها در برنامه های تربیت بدنی مدارس گنجانده شود و با استمرار و طراحی هدفمند، به عنوان یک ابزار موثر آموزشی و تربیتی مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

تمرکز ، فعالیت های ورزشی ریتمیک ، دانش آموزان دبستانی ، عملکرد اجرایی ، تربیت بدنی