ارزیابی اثر یادگیری مبتنی بر پروژه در درس های عملی و علوم

یادگیری مبتنی بر پروژه (Project-Based Learning یا PBL) به عنوان رویکردی نوین در آموزش، با تاکید بر «انجام» به جای «شنیدن»، نقش مهمی در پرورش مهارت ها، خلاقیت و تفکر انتقادی دانش آموزان ایفا می کند. در دروس عملی و علوم، که ذاتا نیازمند تجربه، مشاهده و آزمایش هستند، این روش می تواند موجب افزایش عمق یادگیری، ارتقای انگیزش تحصیلی، و توسعه توانمندی های حل مسئله شود. این مقاله با هدف ارزیابی اثر یادگیری مبتنی بر پروژه در آموزش علوم و فعالیت های عملی، جایگاه آن را از منظر نظریه های ویگوتسکی، بندورا، پیاژه، راجرز، دیویی، ساخت گرایی، انسان گرایی، SDL و رویکردهای شناختی بررسی می کند. یافته ها نشان می دهد که یادگیری مبتنی بر پروژه علاوه بر ایجاد یادگیری معنادار، بستر مشارکت فعال دانش آموزان را فراهم کرده و موجب درگیری شناختی و هیجانی آنان با موضوع ها می شود. تحلیل مزایا، چالش ها و راهکارهای بهبود این روش در سیستم آموزشی ایران نیز بخش مهمی از این تحقیق را تشکیل می دهد.

کلیدواژه ها:

یادگیری مبتنی بر پروژه ، علوم تجربی ، آموزش عملی ، ساخت گرایی ، انگیزش تحصیلی ، همکاری گروهی ، یادگیری معنادار