اثر آموزش مبتنی بر هوش هیجانی بر خودکارآمدی و رفتار اجتماعی دانش آموزان
سال انتشار: 1403
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 44
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
PJLCONFE01_6345
تاریخ نمایه سازی: 17 مهر 1404
چکیده مقاله:
این مقاله مروری با هدف تحلیل عمیق و نظام مند پژوهش ها، به بررسی تاثیر آموزش های مبتنی بر هوش هیجانی بر دو سازه روانشناختی کلیدی، یعنی خودکارآمدی و رفتار اجتماعی در دانش آموزان می پردازد. در دهه های اخیر، پارادایم حاکم بر نظام های آموزشی به تدریج از تمرکز انحصاری بر ابعاد شناختی به سمت یک رویکرد یکپارچه و کل نگر که شامل شایستگی های هیجانی و اجتماعی نیز می شود، تغییر مسیر داده است. هوش هیجانی، به عنوان توانایی درک، استفاده، فهم و مدیریت هیجانات خود و دیگران، به عنوان یک عامل زیربنایی برای سلامت روان و موفقیت در زندگی شناخته می شود. خودکارآمدی، باور فرد به توانایی های خود برای غلبه بر چالش ها، یک پیش بینی کننده قدرتمند برای انگیزش و پیشرفت تحصیلی است. همزمان، رفتار اجتماعی سازگارانه، که در قالب رفتارهای جامعه پسند و مهارت های ارتباطی موثر نمود می یابد، برای شکل گیری روابط سالم و سازگاری با محیط مدرسه ضروری است. این پژوهش با مرور گسترده ادبیات نظری و تجربی، به واکاوی مبانی مفهومی هر یک از این متغیرها و ارتباط متقابل میان آن ها می پردازد. یافته های ترکیبی به طور قاطع نشان می دهند که برنامه های آموزشی هوش هیجانی از طریق ارتقاء مهارت های خودآگاهی، خودتنظیمی هیجانی، همدلی و مهارت های اجتماعی، به طور مستقیم و غیرمستقیم به تقویت باورهای خودکارآمدی در دانش آموزان منجر می شوند. این افزایش در خودکارآمدی، به نوبه خود، زمینه ساز بروز رفتارهای اجتماعی مثبت تر، کاهش پرخاشگری و افزایش همکاری می گردد. در نهایت، این مقاله نتیجه گیری می کند که ادغام ساختاریافته آموزش هوش هیجانی در برنامه های درسی مدارس، یک راهبرد بنیادین، پیشگیرانه و بسیار موثر برای پرورش نسلی توانمند، باانگیزه و از نظر اجتماعی سازگار است که برای مواجهه با پیچیدگی های قرن بیست و یکم آمادگی بیشتری دارد.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
زهرا غفاری
کارشناسی ارشد جامعه شناسی دانشگاه پیام نور بجنورد
فاطمه رحمتی مرادی
کارشناسی آموزش الهیات دانشگاه فرهنگیان پردیس امام جعفر صادق(ع) بجنورد