تاثیر برنامه های آموزشی تفکر انتقادی بر انگیزش، تعامل و خودمدیریتی یادگیرندگان در مدارس

درحالی که مزایای شناختی آموزش تفکر انتقادی به طور گسترده ای مستند شده است، پیامدهای عاطفی، انگیزشی و فراشناختی آن کمتر مورد توجه قرار گرفته اند. این مقاله به مرور و تحلیل تاثیر برنامه های آموزشی تفکر انتقادی بر سه عامل کلیدی موفقیت تحصیلی یعنی انگیزش، تعامل و خودمدیریتی یادگیرندگان می پردازد. استدلال اصلی این نوشتار آن است که راهبردهای آموزشی پرورش دهنده تفکر انتقادی (مانند یادگیری مبتنی بر پرسشگری و حل مسئله) با تغییر بنیادین ماهیت محیط و تجربه یادگیری، به طور مستقیم بر این عوامل تاثیر مثبت می گذارند. این برنامه ها با برآورده ساختن نیازهای روانشناختی بنیادین یادگیرندگان به استقلال و شایستگی، به تقویت انگیزش درونی منجر می شوند. آن ها با معنادار، چالش برانگیز و مرتبط ساختن فرآیند یادگیری، سطح تعامل شناختی، عاطفی و رفتاری دانش آموزان را افزایش می دهند. در نهایت، این برنامه ها با ملزم ساختن دانش آموزان به برنامه ریزی، نظارت و ارزیابی فرآیندهای فکری خود، مهارت های خودمدیریتی و یادگیری خودتنظیم را در آن ها پرورش می دهند. مقاله نتیجه می گیرد که فواید آموزش تفکر انتقادی بسیار فراتر از دستاوردهای شناختی صرف است و به شکل گیری یادگیرندگانی باانگیزه تر، فعال تر و مستقل تر می انجامد که برای یادگیری مادام العمر آماده شده اند.

کلیدواژه ها:

تفکر انتقادی ، انگیزش تحصیلی ، تعامل یادگیرنده ، خودمدیریتی ، یادگیری خودتنظیم ، نظریه خودمختاری