بررسی رابطه بین سبک یادگیری معلم و تعامل مثبت در کلاس درس ابتدایی

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین سبک یادگیری معلمان و تعامل مثبت در کلاس درس ابتدایی مدارس ناحیه سه شهر کرمانشاه در سال تحصیلی ۱۴۰۳–۱۴۰۴ انجام شد. در این تحقیق تلاش شد تا مشخص شود سبک یادگیری معلمان چگونه بر کیفیت تعامل آنان با دانش آموزان اثرگذار است و کدام سبک ها بیشترین نقش را در ایجاد تعامل مثبت دارند. این پژوهش از نوع توصیفی–همبستگی بوده و جامعه آماری آن شامل تمامی معلمان مدارس ابتدایی ناحیه سه کرمانشاه بود. نمونه ای متناسب با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شد. ابزار گردآوری داده ها شامل دو پرسشنامه استاندارد بود: یکی برای سنجش سبک های یادگیری معلمان و دیگری برای ارزیابی تعامل مثبت آنان با دانش آموزان. داده ها پس از جمع آوری با استفاده از شاخص های آمار توصیفی و تحلیل های استنباطی شامل ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه تحلیل شد.یافته ها نشان داد که سبک های بازتابی و مشارکتی بیشترین تاثیر را بر تعامل مثبت دارند و می توانند بخش قابل توجهی از واریانس آن را پیش بینی کنند. سبک فعال نیز تاثیر متوسطی داشت، در حالی که سبک های تجربی و مفهومی نقش کمتری در ایجاد تعامل مثبت ایفا کردند. علاوه بر این، مولفه های همدلی، بازخورد حمایتی و احترام متقابل بیشترین رابطه را با سبک های یادگیری بازتابی و مشارکتی نشان دادند. این یافته ها بیانگر آن است که معلمانی که توانایی انعطاف پذیری، بازتاب تجربه های آموزشی و ایجاد مشارکت دوسویه را دارند، قادر به ایجاد محیطی حمایتگرانه، انگیزشی و تعاملی برای دانش آموزان هستند.نتایج پژوهش حاضر می تواند برای مدیران مدارس، برنامه ریزان آموزشی و معلمان مفید باشد تا با شناخت سبک یادگیری خود، روش های تدریس و مهارت های ارتباطی خود را بهبود بخشیده و تعامل مثبت در کلاس های ابتدایی را ارتقا دهند. این پژوهش همچنین زمینه را برای انجام مطالعات بعدی در دوره های تحصیلی دیگر و بررسی عوامل میانجی تاثیرگذار بر تعامل مثبت فراهم می کند.

کلیدواژه ها:

سبک یادگیری ، تعامل مثبت ، معلم ، کلاس درس ابتدایی