بررسی تاثیر روش های تدریس فعال بر اضطراب تحصیلی وکیفیت بازخورد آموزشی

هدف این پژوهش بررسی تاثیر روش های تدریس فعال بر کاهش اضطراب تحصیلی دانش آموزان و ارتقای کیفیت بازخورد آموزشی در محیط های یادگیری متنوع است. پژوهش حاضر با رویکردی کمی-توصیفی و با بهره گیری از طرح نیمه تجربی انجام شد. جامعه آماری شامل دانش آموزان دوره متوسطه در شهر تهران بود که از میان آن ها نمونه ای به روش تصادفی خوشه ای انتخاب گردید. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه اضطراب تحصیلی اسپیلبرگر و پرسشنامه محقق ساخته کیفیت بازخورد آموزشی بود. در مرحله اجرا، گروه آزمایش تحت آموزش با روش های تدریس فعال (مانند یادگیری مشارکتی، بحث گروهی، ایفای نقش و پروژه محور) قرار گرفتند، در حالی که گروه کنترل با روش های سنتی آموزش دیدند. تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های آماری تی مستقل و تحلیل کوواریانس (ANCOVA) صورت گرفت.نتایج نشان داد که روش های تدریس فعال به طور معناداری موجب کاهش اضطراب تحصیلی و افزایش کیفیت بازخورد آموزشی در مقایسه با روش های سنتی شدند. این یافته ها بر اهمیت به کارگیری شیوه های فعال در طراحی آموزشی تاکید دارند و می توانند راهگشای تحول در رویکردهای تدریس و ارزیابی در نظام آموزشی باشند.

کلیدواژه ها:

روش های تدریس ، اضطراب تحصیلی ، بازخورد آموزشی ، دانش آموزان