مدیریت شهری پایدار بر محور تئوری های برنامه ریزی و محیط زیست

شهرنشینی یک پدیده جهانی به سرعت در حال شتاب است که توسعه پایدار را به چالش می کشد و نیازمند چارچوب های نوآورانه برای درک و پیچیدگی مدیریت شهری است. این مطالعه شهرها را به عنوان سیستم های پیچیده تطبیقی (CAS) در نظر می گیرد که با تکامل رو به رشد خود برای تضمین توسعه پایدار در سایه تعادل رشد اقتصادی، عدالت اجتماعی و مدیریت محیط زیست، حیاتی می باشد. بنابراین مراحل تکوین تئوری برنامه ریزی شهری در فازهای پیش از تاریخ شهرسازی، سال های پایه، مدرنیسم (برنامه ریزی خردگرایی)، پست مدرنیسم (حومه پس از جنگ) و عصر کنونی بررسی شد و به طور خلاصه استنباط گردید که شهرها در نتیجه تصمیم گیری های آگاهانه به وجود آمده اند. در این پژوهش با استفاده از روش مرور اسنادی و مطالعات کتابخانه ای به بررسی سیستماتیک متون مرتبط با موضوع اقدام شد و در مجموع ۷۹ منبع مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته های کلیدی با بررسی ابتکارات موفق جهانی بر محور ادغام فضای سبز و استراتژی های برنامه ریزی شهری در برخی نقاط جهان مانند ایتالیا، ایالات متحده، کره جنوبی، سنگاپور و استرالیا، تبادلاتی مانند ایجاد تعادل بین رشد اقتصادی توام با حفظ محیط زیست و عدالت اجتماعی را آشکار می کند، در حالی که بر نقش خودسازماندهی و حکمرانی تطبیقی در افزایش تاب آوری شهری تاکید دارد. همچنین مزایای مشترک گسترده مانند بهبود سلامت عمومی از طریق زیرساخت های سبز یکپارچه و تقویت انسجام اجتماعی از طریق برنامه ریزی مشارکتی برجسته شد. این تحقیق نتیجه می گیرد که وجود رویکرد جامع در مدیریت شهری، پایداری محیط را ممکن می سازد و سیستم های تطبیق پذیر را پرورش می دهد که منجر به بهبود مدیریت عدم قطعیت شود. همچنین بر نیاز به همکاری بین رشته ای و چارچوب های سیاستی نوآورانه برای پیمایش چالش های چندوجهی شهرنشینی مدرن تاکید شد.

کلیدواژه ها:

مدیریت شهری ، محیط زیست ، برنامه ریزی ، پایداری