نقش تعلیم وتربیت در کاهش اضطراب دانش آموزان ابتدایی

اضطراب دانش آموزان ابتدایی یکی از مهم ترین چالش های روان شناختی و تربیتی در مدارس است که می تواند بر یادگیری، انگیزه و روابط اجتماعی کودکان تاثیر منفی داشته باشد. پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش تعلیم و تربیت در کاهش اضطراب دانش آموزان دوره ابتدایی انجام شد. این تحقیق از نوع توصیفی–تحلیلی و توصیفی–همبستگی بود و جامعه آماری شامل ۱۰۰ دانش آموز و ۲۰ معلم از مدارس دولتی و غیردولتی شهر مورد مطالعه بود. داده ها با استفاده از پرسشنامه اضطراب اسپیلبرگر، پرسشنامه محقق ساخته درباره مولفه های تربیتی و مصاحبه با معلمان گردآوری شدند. تحلیل داده ها با روش های آماری توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و استنباطی (همبستگی و رگرسیون) انجام شد. یافته ها نشان داد که بین مولفه های تعلیم و تربیت و میزان اضطراب دانش آموزان رابطه منفی و معناداری وجود دارد و مولفه های «ارتباط معلم و دانش آموز» و «روش های تدریس فعال» بیشترین تاثیر را بر کاهش اضطراب دارند. این پژوهش بر اهمیت طراحی محیط آموزشی حمایت گر و ارتقای مهارت های هیجانی معلمان تاکید می کند و پیشنهاد می کند که تعامل مثبت خانواده و مدرسه نیز به کاهش اضطراب کودکان کمک می کند.

کلیدواژه ها:

اضطراب ، دانش آموزان ابتدایی ، تعلیم و تربیت ، روش تدریس ، محیط آموزشی