سیاست های حمایتی دولت برای علاقه مند کردن کودکان بی پناه به ادامه تحصیلات

کودکان بی پناه، به ویژه آنانی که از حداقل های زندگی مانند سرپرست مناسب، مسکن امن و تغذیه کافی محروم اند، بیش از هر گروه دیگری در معرض ترک تحصیل قرار دارند. این کودکان نه تنها با مشکلات اقتصادی و جسمی مواجه هستند، بلکه از نظر روانی و اجتماعی نیز دچار آسیب می شوند و انگیزه کافی برای ادامه تحصیل در آنان تضعیف می گردد. در چنین شرایطی، نقش دولت به عنوان متولی اصلی آموزش و عدالت اجتماعی، حیاتی و غیرقابل چشم پوشی است. پژوهش حاضر با تمرکز بر سیاست های حمایتی دولت، به بررسی راهکارهایی می پردازد که می تواند زمینه علاقه مند شدن این قشر آسیب پذیر به ادامه تحصیل را فراهم کند. در این تحقیق، ابتدا ابعاد گوناگون محرومیت کودکان بی پناه شامل نبود حمایت خانوادگی، نداشتن مکان مناسب برای زندگی و سوءتغذیه بررسی شده و پیامدهای مستقیم این عوامل بر انگیزه تحصیلی تبیین گردیده است. سپس نقش سیاست های حمایتی دولت از سه منظر حمایت مادی (تامین سرپناه، تغذیه و پوشاک)، حمایت آموزشی (ارائه بورسیه، امکانات آموزشی رایگان، معلمان متخصص) و حمایت روانی–اجتماعی (مشاوره، ایجاد حس تعلق به مدرسه، معرفی الگوهای موفق) تحلیل شده است. یافته های تحقیق نشان می دهد که علاقه مند کردن کودکان بی پناه به ادامه تحصیل تنها در صورتی امکان پذیر است که دولت سیاست های حمایتی خود را به صورت چندبعدی و یکپارچه اجرا کند.ایجاد مدارس شبانه روزی برای کودکان فاقد سرپرست، ارائه برنامه های تغذیه رایگان، تضمین امنیت روانی در محیط آموزشی و فراهم سازی فرصت های برابر، از جمله اقداماتی است که می تواند چرخه محرومیت را شکسته و امید به تحصیل و آینده ای بهتر را در دل این کودکان زنده کند. در نهایت این نتیجه حاصل شد که مسئولیت دولت در قبال کودکان بی پناه تنها محدود به فراهم آوردن امکان تحصیل نیست، بلکه ایجاد شرایطی است که تحصیل برای آنان به فرصتی جذاب، دست یافتنی و امیدبخش تبدیل شود.

کلیدواژه ها:

کودکان بی پناه ، سیاست های حمایتی دولت ، انگیزه تحصیلی ، عدالت آموزشی.