بررسی ارتباط بین هوش هیجانی و خودکنترلی با عملکرد تحصیلی در دانش آموزان

هوش هیجانی و خودکنترلی به عنوان دو عامل روان شناختی کلیدی، نقش مهمی در موفقیت تحصیلی دانش آموزان ایفا می کنند. هوش هیجانی توانایی شناخت، درک و مدیریت احساسات خود و دیگران را شامل می شود و به فرد کمک می کند تا با فشارها و چالش های تحصیلی به شکل موثر مقابله کند. خودکنترلی نیز توانایی تنظیم رفتارها، هیجانات و انگیزه ها در راستای اهداف بلندمدت است و دانش آموزانی که مهارت بالایی در این زمینه دارند، قادرند تمرکز و پشتکار خود را در فرآیند یادگیری حفظ کنند. اهمیت بررسی این دو متغیر در محیط های آموزشی به دلیل اثر مستقیم آن ها بر عملکرد تحصیلی، افزایش انگیزه و کاهش اضطراب تحصیلی، به وضوح قابل مشاهده است. هوش هیجانی و خودکنترلی نه تنها به صورت مستقل، بلکه به شکل ترکیبی، می توانند عملکرد تحصیلی را پیش بینی کنند. دانش آموزانی که هر دو مهارت را دارا هستند، در مدیریت زمان، مقابله با حواس پرتی ها و تنظیم رفتارهای خود موفق تر عمل می کنند و این امر به بهبود کیفیت یادگیری و افزایش نمرات تحصیلی آن ها منجر می شود. همچنین، هوش هیجانی می تواند به عنوان زیربنایی برای تقویت خودکنترلی عمل کند و زمینه را برای تصمیم گیری های منطقی و مدیریت هیجانات فراهم سازد. این تحقیق به بررسی ارتباط بین هوش هیجانی، خودکنترلی و عملکرد تحصیلی دانش آموزان می پردازد و تلاش دارد با تحلیل داده های جمع آوری شده، نقش هر یک از این متغیرها و اثر ترکیبی آن ها را در پیش بینی موفقیت تحصیلی روشن سازد. هدف از این مطالعه، ارائه تصویری جامع از تاثیر مهارت های هیجانی و رفتاری بر یادگیری و عملکرد تحصیلی دانش آموزان و تاکید بر اهمیت آموزش و تقویت این مهارت ها در محیط های آموزشی است.

کلیدواژه ها:

هوش هیجانی ، خودکنترلی ، عملکرد تحصیلی ، دانش آموزان