تربیت همیارانه و نقش مربیان تربیتی در پیشگیری از رفتارهای پرخطر دانش آموزان در مدارس

این مقاله با هدف تحلیل نقش آموزش یاری گرانه (تربیت همیارانه) و مربیان پرورشی در جلوگیری از کنش های پرخطر دانش آموزان در مدارس تهیه شده است. کنش های پرخطر، شامل سوءمصرف مواد، پرخاشگری، زورگویی و کنش های جنسی آسیب زا، تهدیدات جدی برای تندرستی و آینده دانش آموزان و ایمنی محیط مدرسه به شمار می روند. در مواجهه با پیچیدگی این کنش ها، راهکارهای صرفا دستوری کارایی لازم را نداشته و نیاز به مداخلات توسعه مدار و مشارکتی احساس می شود. آموزش یاری گرانه به عنوان یک شیوه پیشگیری، با بهره گیری از نفوذ اجتماعی و پذیرش همسالان، فضایی مطمئن تر و قابل اعتماد برای آموزش و انتقال پیام های بهداشتی و اجتماعی فراهم می آورد. یافته های مرور پژوهش ها نشان می دهند برنامه هایی که مربیان پرورشی به صورت سازمان یافته یاری گران را آموزش داده و مدیریت می کنند، به طور چشمگیری در کاهش شیوع کنش های پرخطر موثر بوده اند. این کارایی از راه تقویت مهارت های اجتماعی، خودباوری، و تاب آوری در دانش آموزان به دست می آید. مربیان پرورشی به عنوان ناظر، مشاور و آسان کننده اصلی این فرایند، نقشی اساسی در گزینش یاری گران شایسته، طراحی محتوای آموزشی همخوان با فرهنگ مدرسه و تضمین پایداری برنامه ایفا می کنند. شواهد نشان دهنده آن است که آمیختگی تخصص مربیان با پویایی همسالان، یک الگوی پیشگیری فراگیر و کارآمد می آفریند که سرمایه گذاری بیشتر در آن برای ارتقای تندرستی اجتماعی و روانی دانش آموزان حیاتی است.