بررسی رابطه بین سبک تدریس معلم و انگیزه درونی دانش آموزان متوسطه

یکی از مولفه های اساسی در فرآیند آموزش و یادگیری، انگیزه درونی دانش آموزان است که نقش مهمی در میزان یادگیری، علاقه مندی به درس و موفقیت تحصیلی آن ها ایفا می کند. انگیزه درونی به عنوان گرایشی خودجوش برای یادگیری، زمانی شکل می گیرد که دانش آموزان فعالیت آموزشی را به دلیل علاقه، کنجکاوی یا احساس شایستگی دنبال کنند، نه به دلیل پاداش یا اجبار بیرونی. در این میان، سبک تدریس معلم یکی از عوامل تاثیرگذار در شکل گیری و تداوم انگیزه درونی دانش آموزان محسوب می شود. سبک تدریس معلم مجموعه ای از رفتارها، روش ها، نگرش ها و تعاملاتی است که در فضای کلاس به کار گرفته می شود تا یادگیری دانش آموزان را تسهیل کند. سبک های مختلف تدریس مانند سبک تعاملی، خودمختار، هدایت گر، مشارکتی و سنتی، می توانند اثرات متفاوتی بر انگیزش درونی دانش آموزان داشته باشند. مطالعات و تجربه های آموزشی نشان داده اند که سبک های تدریس تعاملی و خودمختارانه، که در آن ها معلم به دانش آموز فرصت مشارکت فعال، اظهار نظر، تجربه، کشف و انتخاب می دهد، تاثیر مثبت تری بر انگیزه درونی دارد. این در حالی است که سبک های تدریس سنتی که بر انتقال مستقیم اطلاعات، محدودسازی تعاملات و تمرکز بر حفظ مطالب تاکید دارند، معمولا با کاهش انگیزش درونی همراه هستند. در دوره متوسطه که دانش آموزان در مرحله حساسی از رشد شناختی، اجتماعی و عاطفی قرار دارند، توجه به سبک تدریس و نوع ارتباط معلم با دانش آموزان اهمیت دوچندان پیدا می کند. معلمان با انتخاب سبک تدریس مناسب می توانند زمینه را برای افزایش مشارکت فعال، احساس توانمندی، علاقه به یادگیری و در نهایت رشد انگیزه درونی فراهم آورند. هدف از این مطالعه، بررسی رابطه بین سبک تدریس معلمان و میزان انگیزه درونی دانش آموزان متوسطه است تا با شناسایی مولفه های موثر سبک تدریس، راهکارهایی برای بهبود فرایند آموزش ارائه شود.

کلیدواژه ها:

سبک تدریس ، انگیزه درونی ، معلم ، دانش آموزان متوسطه ، یادگیری فعال