راهبردهای تدریس تجربه محور در پرورش یادگیرندگان خودانگیخته و فعال در مدارس

راهبردهای تدریس تجربه محور، مانند یادگیری مبتنی بر پروژه، شبیه سازی و آموزش در محیط های واقعی، با درگیر کردن مستقیم دانش آموزان در فرآیند یادگیری، آن ها را به یادگیرندگانی خودانگیخته و فعال تبدیل می کنند. این استراتژی ها با دادن حق انتخاب و کنترل به دانش آموزان (تقویت خودمختاری)، فراهم کردن چالش های قابل مدیریت (افزایش حس شایستگی) و تشویق به همکاری (ایجاد حس تعلق)، نیازهای روانشناختی اساسی آن ها را برآورده کرده و انگیزه های درونی شان را شعله ور می سازند. در نتیجه، دانش آموزان از مصرف کنندگان منفعل اطلاعات به مشارکت کنندگان فعال در ساخت دانش خود تبدیل می شوند. این مقاله مروری به بررسی و تحلیل راهبردهای تدریس مبتنی بر تجربه و نقش محوری آن ها در پرورش یادگیرندگانی خودانگیخته و فعال می پردازد. در پارادایم آموزشی معاصر، گذار از دانش آموزان منفعل و متکی به انگیزه های بیرونی به سمت یادگیرندگانی که به صورت درونی برانگیخته شده و به طور فعال در فرآیند یادگیری مشارکت می کنند، یک هدف اساسی است. این مقاله استدلال می کند که استراتژی های تدریس تجربه محور، که ریشه در نظریه یادگیری تجربی کلب دارند، ابزارهای پداگوژیک قدرتمندی برای تحقق این هدف هستند. راهبردهایی نظیر یادگیری مبتنی بر پروژه، یادگیری مبتنی بر مسئله، آموزش مبتنی بر بازی، شبیه سازی ها و یادگیری خدماتی، با غوطه ور ساختن دانش آموزان در تجربیات یادگیری معنادار و واقعی، زمینه را برای ارضای نیازهای روانشناختی بنیادین آن ها برای خودمختاری، شایستگی و ارتباط فراهم می آورند. بر اساس نظریه خودتعیین گری، تامین این نیازها مستقیما به تقویت انگیزش درونی و خودانگیختگی منجر می شود. علاوه بر این، ماهیت تعاملی و مسئله محور این راهبردها، دانش آموزان را از حالت سکون و انفعال خارج کرده و آن ها را به مشارکت فعال، گفتگو، همکاری و ساخت دانش مشترک ترغیب می کند. نتایج این بررسی نشان می دهد که به کارگیری هدفمند این راهبردها، نقش معلم را از یک انتقال دهنده اطلاعات به یک تسهیل گر یادگیری تغییر داده و کلاس درس را به یک کارگاه پویا برای پرورش مهارت های شناختی و اجتماعی تبدیل می کند.

کلیدواژه ها:

راهبردهای تدریس ، تدریس تجربه محور ، یادگیرنده خودانگیخته ، یادگیرنده فعال ، آموزش دانش آموزمحور