جایگاه ادبیات فارسی در تقویت هویت ملی دانش آموزان

ادبیات فارسی، به عنوان یکی از مهم ترین گنجینه های فرهنگی و هویتی ایران، نقشی بی بدیل در شکل دهی، تقویت و انتقال هویت ملی به نسل های آینده ایفا می کند. در بستر آموزش مدرسه ای، آشنایی دانش آموزان با آثار برجسته شاعران و نویسندگان پارسی نه تنها آن ها را با زیبایی های زبان آشنا می سازد، بلکه ارزش های اخلاقی، تاریخی و اجتماعی را نیز منتقل می کند. این مقاله با رویکردی تحلیلی، جایگاه ادبیات فارسی را در تکوین و ارتقاء هویت ملی دانش آموزان بررسی می کند و به پیوند میان آموزش ادبیات و فرآیندهای روان شناختی، شناختی و اجتماعی یادگیرندگان می پردازد.با بهره گیری از چارچوب های نظری ویگوتسکی، یادگیری در تعامل اجتماعی و نقش معلم به عنوان تسهیل گر انتقال مفاهیم فرهنگی تشریح شده است. از منظر بندورا، تاکید بر الگوسازی از طریق شخصیت های ادبی و قهرمانان داستانی به تقویت خودکارآمدی و احساس تعلق کمک می کند. در دیدگاه پیاژه، فرآیند رشد شناختی دانش آموزان توسط مفاهیم و نمادهای فرهنگی ادبیات غنا می یابد؛ و با رویکرد انسان گرایانه راجرز، تجربه زیسته ادبی می تواند در خودشناسی و رضایتمندی شخصی دانش آموزان موثر باشد.این مقاله نشان می دهد که برنامه ریزی درسی هدفمند، گزینش متون ادبی متناسب با سن، و استفاده از روش های خلاق مانند نقش آفرینی، بازآفرینی و گفت وگو، می تواند پیوند دانش آموزان با ریشه های فرهنگی شان را تقویت کند. از دیدگاه دیویی و ساخت گرایی، یادگیری فعال و مشارکتی در حین تحلیل آثار ادبی، هم درک مفاهیم را عمق می بخشد و هم تعلق اجتماعی را افزایش می دهد.نتایج تحلیل ها تاکید دارد که ادبیات فارسی قادر است دانش آموز را به شبکه ای از معنا و ارزش متصل کند که هویت ملی را پایدار می سازد. پیشنهاد می شود معلمان و مدیران آموزشی با نگاهی تلفیقی از نظریه های شناختی و فرهنگی، تدریس ادبیات را به گونه ای طراحی کنند که هم جذابیت هنری و هم کارکرد هویتی آن حفظ شود.

کلیدواژه ها:

ادبیات فارسی ، هویت ملی ، آموزش و پرورش ، ویگوتسکی ، بندورا ، پیاژه ، ساخت گرایی ، انسان گرایی