بررسی چارچوب های اخلاقی در بهره گیری از فناوری های هوشمند در آموزش

در عصر دیجیتال، فناوری های هوشمند نظیر سیستم های یادگیری سازگار، هوش مصنوعی و تحلیل گرهای آموزشی، نقش کلیدی در تغییر الگوهای تدریس و یادگیری ایفا می کنند. بهره گیری از این فناوری ها نیازمند چارچوب های اخلاقی روشن و کاربردی است تا هم حقوق و کرامت فراگیران حفظ شود و هم کیفیت آموزشی ارتقاء یابد. این مقاله به تحلیل جامع ابعاد اخلاقی استفاده از فناوری های هوشمند در آموزش پرداخته و با تکیه بر چارچوب های نظری ویگوتسکی، بندورا، پیاژه، راجرز، دیویی، ساخت گرایی، انسان گرایی، یادگیری خودراهبر (SDL) و نظریه های شناختی، رویکردی چندبعدی ارائه می دهد. ابتدا مفهوم اخلاق در آموزش دیجیتال تبیین و ضرورت تدوین اصول بومی و جهانی بررسی می شود. سپس چالش هایی چون حریم خصوصی داده ها، سوگیری الگوریتمی، وابستگی بیش از حد به فناوری و کاهش تعامل انسانی تحلیل می گردد. همچنین راهکارهایی برای توازن بین کارآمدی فناوری و حفظ ارزش های انسانی پیشنهاد شده است. مقاله نتیجه می گیرد که طراحی سیاست های آموزشی بر اساس مدل های تلفیقی نظری و اصول اخلاقی می تواند زمینه ساز یادگیری پایدار، فراگیر و عادلانه باشد.

کلیدواژه ها:

اخلاق آموزشی ، فناوری هوشمند ، آموزش دیجیتال ، یادگیری سازگار ، هوش مصنوعی ، حریم خصوصی ، سوگیری الگوریتمی ، ساخت گرایی ، انسان گرایی ، SDL