کاربرد یادگیری تجربی در بهبود کیفیت تدریس و مشارکت دانش آموزان در نظام آموزشی

یادگیری تجربی با تغییر بنیادین نقش معلم از یک سخنران به یک تسهیل گر، کیفیت تدریس را ارتقا می دهد و با تبدیل یادگیری به یک فرآیند فعال، معنادار و مشارکتی، دانش آموزان را از شنوندگان منفعل به شرکت کنندگان فعال تبدیل می کند. این رویکرد یک چرخه مثبت ایجاد می کند که در آن، تدریس باکیفیت تر به مشارکت بیشتر می انجامد و مشارکت بیشتر، زمینه را برای تعمیق روش های تدریس فراهم می آورد. این مقاله مروری به بررسی کاربرد یادگیری تجربی به عنوان یک رویکرد پداگوژیک محوری برای بهبود همزمان دو شاخص کلیدی موفقیت در نظام آموزشی، یعنی کیفیت تدریس و مشارکت دانش آموزان، می پردازد. چالش دائمی مدارس، گذار از مدل های آموزشی سنتی است که اغلب با تدریس یک طرفه و مشارکت سطحی دانش آموزان همراه است. این مقاله با تکیه بر نظریه یادگیری تجربی کلب و اصول ساختن گرایی، استدلال می کند که یادگیری تجربی یک راهکار یکپارچه برای این چالش دوگانه ارائه می دهد. از یک سو، این رویکرد با ملزم ساختن معلمان به طراحی، هدایت و ارزیابی تجربیات یادگیری پیچیده، نقش آن ها را از یک انتقال دهنده صرف اطلاعات به یک تسهیل گر ماهر ارتقا داده و بدین ترتیب، به طور مستقیم کیفیت تدریس را بهبود می بخشد. از سوی دیگر، با قرار دادن دانش آموزان در موقعیت های حل مسئله، پروژه های عملی و فعالیت های مشارکتی، یادگیری را به امری ملموس، مرتبط و جذاب تبدیل می کند که این امر به طور طبیعی به افزایش مشارکت شناختی، عاطفی و رفتاری آن ها منجر می شود. یافته های این بررسی نشان می دهد که یک رابطه هم افزا میان این دو متغیر وجود دارد: تدریس باکیفیت تر زمینه را برای مشارکت عمیق تر فراهم می کند و مشارکت فعال دانش آموزان، به نوبه خود، به معلمان بازخورد داده و آن ها را به بهبود مستمر روش های خود ترغیب می کند.

کلیدواژه ها:

یادگیری تجربی ، کیفیت تدریس ، مشارکت دانش آموزان ، تدریس فعال ، نظریه یادگیری تجربی