بررسی اثربخشی خودارزیابی دانش آموزان در ارتقای کیفیت تدریس

این پژوهش با هدف بررسی نقش و اثربخشی خودارزیابی دانش آموزان در ارتقای کیفیت تدریس معلمان و بهبود فرآیند یاددهی–یادگیری انجام شده است. خودارزیابی به عنوان یکی از ابزارهای ارزشیابی کیفی، فرصت مشارکت فعال دانش آموزان در بازبینی عملکرد و شناسایی نقاط قوت و ضعف یادگیری را فراهم می سازد. در این رویکرد، فراگیران با تحلیل منظم فعالیت های خود، بازخوردی دقیق و واقعی ارائه می دهند که می تواند برای معلمان منبعی ارزشمند جهت اصلاح و تنوع بخشی به راهبردهای آموزشی باشد. یافته های تحلیل شده نشان می دهد خودارزیابی علاوه بر تقویت انگیزش درونی دانش آموزان، میزان تعامل آنان با معلم را افزایش داده و فضای کلاس را به محیطی پویا و گفت وگو محور تبدیل می کند. داده های حاصل از خودارزیابی امکان شناسایی دقیق نقاط قوت و ضعف تدریس را فراهم می سازد و به معلمان کمک می کند تا روش های آموزشی خود را متناسب با نیازها و سبک های یادگیری متفاوت دانش آموزان بازطراحی کنند. همچنین، اجرای منظم خودارزیابی زمینه گسترش روش های فعال و نوآورانه تدریس مانند یادگیری مبتنی بر پروژه، کارگروهی و فعالیت های تجربی را فراهم می آورد. نتایج پژوهش بر ضرورت آموزش مهارت های خودارزیابی، تدوین معیارهای روشن و فرهنگ سازی در مدارس تاکید دارد تا بتوان از ظرفیت کامل این رویکرد در ارتقای کیفیت آموزش بهره برداری کرد. در مجموع، خودارزیابی نه تنها ابزاری برای سنجش فردی فراگیران، بلکه مکانیزمی موثر برای بهبود مستمر تدریس و یادگیری است.

کلیدواژه ها:

تدریس ، یادگیری ، ارزشیابی ، خودارزیابی