بررسی روش های خلاقانه در تدریس معارف اسلامی

تدریس معارف اسلامی به عنوان یکی از ارکان اصلی نظام آموزشی کشور نیازمند بهره گیری از روش های نوین و خلاقانه است تا بتواند ضمن انتقال مفاهیم دینی و اخلاقی، انگیزش و مشارکت فعال دانش آموزان را نیز تقویت کند. در این مقاله، با نگاهی تحلیلی و مبتنی بر چارچوب های نظری ویگوتسکی، بندورا، پیاژه، راجرز، دیویی، ساخت گرایی، انسان گرایی، SDL و نظریه های شناختی، روش های خلاقانه تدریس معارف اسلامی در مدارس مورد بررسی قرار می گیرد. چارچوب ویگوتسکی با تاکید بر نقش تعامل اجتماعی در یادگیری، بر بهره گیری از فعالیت های گروهی و بحث های کلاسی به عنوان ابزار ارتقاء فهم دینی تاکید دارد؛ دیدگاه بندورا نقش الگوگیری و یادگیری مشاهده ای را پررنگ می سازد؛ نظریه پیاژه بر مراحل رشد شناختی دانش آموزان و انطباق روش های تدریس با آن تاکید دارد؛ رویکرد انسان گرایی راجرز بر انگیزش درونی و آزادی انتخاب در یادگیری؛ و دیدگاه دیویی بر یادگیری تجربی و حل مسئله در بستر زندگی روزمره تکیه می کند. روش های نوین از جمله روش پروژه محور، استفاده از فناوری های دیجیتال، رویکرد یادگیری معکوس، به کارگیری بازی های آموزشی، بهره گیری از داستان گویی تعاملی، و تلفیق هنر با مفاهیم دینی، ضمن افزایش جذابیت کلاس، توانسته اند فرآیند یادگیری را برای دانش آموزان معنادارتر و موثرتر سازند. همچنین، آموزش خودراهبر (SDL) با فراهم کردن فرصت جستجو و مطالعه مستقل، زمینه رشد مهارت های پژوهشی آنان را فراهم می آورد. این نوشتار با تحلیل مزایا و محدودیت های هر روش، به تبیین راهکارهای عملی برای تلفیق این روش ها دربرنامه درسی رسمی می پردازد. یافته ها نشان می دهند که ترکیب چندین روش خلاقانه، با توجه به شرایط فرهنگی، روانی و شناختی دانش آموزان، موثرترین راه برای ارتقاء کیفیت تدریس معارف اسلامی است.

کلیدواژه ها:

تدریس معارف اسلامی ، روش های خلاقانه ، یادگیری فعال ، نظریه ویگوتسکی ، ساخت گرایی ، انسان گرایی ، SDL ، آموزش تجربی ، فناوری آموزشی