هوش مصنوعی در نقش دستیار آموزشی و مکمل تجربه معلم انسانی

پیشرفت فناوری های نوین، به ویژه هوش مصنوعی، چشم انداز آموزش را دستخوش تحولاتی بنیادین کرده و نقش معلم انسانی را از یک منبع مطلق دانش به یک هدایتگر و تسهیل گر فرآیند یادگیری ارتقا داده است. در این میان، هوش مصنوعی به عنوان دستیار آموزشی می تواند مکملی ارزشمند برای تجربه معلم انسانی باشد. این هم افزایی نه تنها باعث افزایش کارایی آموزشی می شود بلکه کیفیت تعاملات یادگیرنده-معلم را نیز بهبود می بخشد. به کارگیری فناوری های هوش مصنوعی در کلاس درس، امکان شخصی سازی مسیر یادگیری، نظارت مستمر بر پیشرفت، ارائه بازخورد فوری، و دسترسی به منابع گسترده آموزشی را فراهم می کند. چارچوب های نظری برجسته همچون دیدگاه ویگوتسکی درباره منطقه مجاور رشد، نظریه یادگیری اجتماعی بندورا، اصول رشد شناختی پیاژه، فلسفه آموزشی راجرز و دیدگاه عمل گرایی دیویی، همگی بر اهمیت نقش تعامل انسانی و ساخت موقعیت های یادگیری معنادار تاکید دارند. بنابراین، استفاده از هوش مصنوعی نباید جایگزین تعامل انسانی شود، بلکه باید به عنوان ابزاری توانمندساز برای گسترش ظرفیت ها و رفع محدودیت های معلم عمل کند.از منظر ساخت گرایی، هوش مصنوعی می تواند محیط های یادگیری پویا و مسئله محور خلق کند؛ از دیدگاه انسان گرایی، فرصت پرورش خودانگیختگی و خودتنظیمی یادگیرندگان را افزایش دهد؛ و در چارچوب SDL (یادگیری خودراهبر)، امکان استقلال و کنترل بیشتر دانش آموزان بر فرآیند یادگیری را فراهم نماید. با این حال، موفقیت ترکیب معلم انسانی و دستیار هوش مصنوعی، نیازمند رعایت اصول اخلاقی، شفافیت الگوریتمی، و آموزش مهارت های دیجیتال به معلمان است. این مقاله با رویکردی تحلیلی، پیامدها، ظرفیت ها و چالش های هوش مصنوعی به عنوان مکمل تجربه معلم انسانی را بررسی می کند و بر اهمیت نگاه متوازن به نقش این فناوری در آموزش تاکید دارد.

کلیدواژه ها:

هوش مصنوعی ، دستیار آموزشی ، معلم انسانی ، یادگیری شخصی سازی شده ، تعامل آموزشی ، ساخت گرایی ، انسان گرایی ، SDL ، رشد شناختی ، یادگیری اجتماعی