بازتعریف نقش معلم در عصر آموزش دیجیتال و سامانه های هوش

با گسترش فناوری های نوین آموزشی و ظهور سامانه های هوش مصنوعی، نقش معلمان در فرایند یاددهی-یادگیری دچار تحول اساسی شده است. در گذشته، معلم به عنوان منبع اصلی دانش عمل می کرد، اما اکنون با دسترسی گسترده به منابع دیجیتال و سیستم های یادگیری هوشمند، وظیفه ی او از انتقال صرف دانش به تسهیل گری، هدایت و مربی گری یادگیرندگان تغییر یافته است. چارچوب های نظری بزرگان تعلیم و تربیت، از جمله ویگوتسکی با تاکید بر تعامل اجتماعی، بندورا با نظریه یادگیری اجتماعی، پیاژه با رشد شناختی، راجرز با انسان گرایی، و دیویی با یادگیری فعال، همگی بر اهمیت نقش راهبرانه و انگیزشی معلم در این عصر جدید صحه می گذارند. در محیط های دیجیتال، معلم باید توانایی ادغام ابزارهای تکنولوژیک با محتوای آموزشی را داشته باشد و مهارت های سواد دیجیتال، مدیریت کلاس های آنلاین، و شخصی سازی مسیر یادگیری را بیاموزد. سامانه های هوش مصنوعی می توانند فرایند ارزیابی، تحلیل پیشرفت، و ارائه بازخورد فوری را بهبود دهند، اما جایگزین نقش انسانی معلم در ایجاد انگیزه، حمایت عاطفی و تربیت اخلاقی نمی شوند. بنابراین، بازتعریف نقش معلم در عصر دیجیتال، مستلزم توسعه شایستگی های فناورانه، به روزرسانی معرفت پداگوژیک، و پرورش توانایی های ارتباطی و همدلی با دانش آموزان است. این مقاله با رویکرد تحلیلی و بهره گیری از نظریه های آموزشی، ابعاد اصلی این تغییرات را بررسی و چارچوبی برای ایفای نقش معلمان در عصر آموزش دیجیتال و هوش مصنوعی ارائه می دهد.

کلیدواژه ها:

بازتعریف نقش معلم ، آموزش دیجیتال ، هوش مصنوعی ، ویگوتسکی ، بندورا ، پیاژه ، انسان گرایی ، ساخت گرایی ، یادگیری خودراهبر.