بررسی اثر آموزش مبتنی بر پروژه بر خلاقیت و همکاری گروهی دانش آموزان

آموزش مبتنی بر پروژه (Project-Based Learning - PBL) رویکردی نوین در نظام های آموزشی است که با تمرکز بر فعالیت های عملی، حل مسئله و تولید محصولات واقعی، توانسته جایگاه ویژه ای در ارتقای مهارت های قرن بیست ویکم بیابد. برخلاف آموزش سنتی که انتقال یک سویه دانش را دنبال می کند، PBL محیطی پویا و معنادار برای یادگیری ایجاد می کند که در آن دانش آموزان با درگیر شدن در پروژه های واقعی، مهارت های استدلالی، خلاقیت فردی و اجتماعی، و توانایی همکاری گروهی خود را توسعه می دهند. این مقاله، با بهره گیری از چارچوب های نظری ویگوتسکی (یادگیری اجتماعی-فرهنگی)، بندورا (یادگیری اجتماعی)، پیاژه (رشد شناختی)، دیویی (یادگیری تجربه محور)، راجرز (انسان گرایی)، ساخت گرایی، رویکردهای شناختی و خودراه بری (SDL)، به بررسی اثر PBL بر دو مولفه کلیدی «خلاقیت» و «همکاری گروهی» دانش آموزان پرداخته است. تحلیل ها نشان می دهد که PBL از طریق طراحی فعالیت های باز، استفاده از روش های میان رشته ای، تقسیم وظایف، و تعامل مداوم میان اعضای گروه، زمینه ای برای رشد خلاقیت و همکاری ایجاد می کند. این رویکرد، علاوه بر افزایش انگیزش درونی، دانش آموزان را به آزمون و خطا، بیان ایده های نو، و مشارکت فعال در فرایند یادگیری ترغیب می کند. یافته های حاصل از مرور پژوهش های داخلی و خارجی حاکی از آن است که با اجرای درست PBL، مهارت حل مسئله، نوآوری، اعتمادبه نفس، و مسئولیت پذیری در دانش آموزان به طور چشمگیری افزایش می یابد. در جمع بندی، آموزش مبتنی بر پروژه نه تنها ابزار آموزش، بلکه فرایندی برای پرورش نسل نوآور، مشارکت جو و آماده همکاری در چالش های اجتماعی و علمی آینده محسوب می شود.

کلیدواژه ها:

آموزش مبتنی بر پروژه ، خلاقیت ، همکاری گروهی ، یادگیری فعال ، میان رشته ای