بررسی سطح آمادگی یادگیری خودراهبر در دانشجویان پرستاری دانشگاه آزاد اسلامی واحد بیرجند ۱۴۰۳

یادگیری خودراهبر یکی از مهمترین صلاحیت هایی است که باعث استقلال فرد در یادگیری و زمینه ساز یادگیری مادام العمر می شود. در حرفه پرستاری با توجه به رشد روزافزون دانش و پیشرفت تکنولوژی، خودراهبری در یادگیری از اهمیت ویژهای برخوردار است. هدف از پژوهش حاضر بررسی سطح آمادگی یادگیری خودراهبر در دانشجویان پرستاری دانشگاه آزاد اسلامی واحد بیرجند در سال ۱۴۰۳بود. جامعه پژوهش مطالعه حاضر دانشجویان کارشناسی پرستاری بود که در نیمسال دوم سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۴ در دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه آزاد اسلامی واحد بیرجند مشغول به تحصیل بودند. حجم نمونه ۸۰نفر بود که به روش نمونه گیری آسان وارد مطالعه شده و از طریق پرسشنامه آنلاین مورد ارزیابی قرار گرفنند. به منظور تعیین میزان آمادگی یادگیری خودراهبر دانشجویان از پرسشنامه استاندارد گاگلیلمینو استفاده شد. پس از گردآوری اطلاعات، داده ها از طریق نرم افزار SPSS نسخه ۲۳ و با بهره گیری از آزمونهای آماری تی مستقل، تحلیل واریانس یک راهه و کای اسکوئر مورد تحلیل قرار گرفت. در مجموع۸۰ دانشجو که ۵/۸۲%درصد از آنها مونث بودند، در این پژوهش شرکت داشتند. میانگین امتیاز کلی دانشجویان از پرسشنامه تعیین سطح آمادگی یادگیری خودراهبر ۶/۱۹۹ امتیاز بود. ۷۵/۳ درصد از دانشجویان از سطح پایین، ۵/۹۲ درصد از سطح متوسط و ۷۵/۳ درصد از سطح بالای آمادگی یادگیری خودراهبر برخوردار بودند. تفاوت معناداری بین گروه های سنی (p=۰.۲۰۴) از نظر نمره آمادگی وجود نداشت. همچنین هیچ رابطه معناداری بین جنسیت( p=۰.۵۶۱) و سطح آمادگی مشاهده نشد. بر اساس یافته های پژوهش اغلب دانشجویان پرستاری از آمادگی در محدوده ی متوسط به بالا (حدود ۴/۶۲٪) برخوردار بودند. با این حال بازبینی برنامه های آموزشی دانشجویان پرستاری در مقاطع کارشناسی و تاکید بیشتر بر یادگیری گروهی و تفکر انتقادی می تواند به ارتقای مهارت دانشجویان در این زمینه کمک کند.

کلیدواژه ها:

یادگیری خودراهبر ، دانشجویان پرستاری ، آموزش پرستاری ، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بیرجند