همگرایی معماری زمینه گرا و بیونیک

معماری مجموعه ای است از عوامل کلی که ماهیت آن مرهون عاملی است تا بتواند دربرگیرنده کل باشد. هنگامی یک توده به واقعیتی ملموس بدل می شود که تک تک اجزا در کلیتی واحد و هماهنگ قرار گیرند. بر اساس دانش محیطی یک ساختار، برای ثبات خود نیازمند انطباق و همسازی با فضا می باشد که در این صورت پایداری، تعادل و زیبایی آن نیز ملموس تر خواهد بود. طراحی بیونیک دارای یک روند سیستماتیک است که انجام آن نیازمند شناخت دقیق از طبیعت، ساختارهای زیستی، نوع هم نشینی و ارتباط جانداران با یکدیگر و با محیط اطرافشان و شناخت از اهداف طراحی می باشد. زمینه گرایی نیز با درک پیام بستر خود شکل می گیرد. در این نوع معماری هر بنایی بر اساس زمینه های فرهنگی، اجتماعی، تاریخی، کالبدی، اقلیمی و شرایط خاص منطقه طراحی و اجرا می شود. معماران با تحقیق در حوزه های مشترک بین معماری بیونیک و زمینه گرایی در پی شناسایی الگوهای مناسب و ایده های بدیع به معماری هستند. هدف آن ها استفاده از بیونیک و زمینه گرایی به عنوان ابزاری در طراحی معماری است. مسائل مشترک در حوزه زمینه گرایی و بیونیک هنوز به طور کامل مورد بررسی قرار نگرفته است لذا در این پژوهش به دنبال نقاط اشتراک این دو بوده، پژوهش پیش رو از لحاظ هدف، از نوع کاربردی توسعه ای و از نظر ماهیت و روش، از نوع توصیفی-تحلیل است. روش گردآوری اطلاعات در این پژوهش، کتابخانه ای بوده و با استفاده از دیدگاه های مختلف صاحب نظران درخصوص معماری زمینه گرا و بیونیک ویژگی مشترک پایداری در هر دو حوزه، قابل استنباط است.

کلیدواژه ها:

زمینه گرا ، بیونیک ، معماری ، پایداری ، همگرایی