تببین رویکردهای متناقض در بحران سوریه

منطقه خاورمیانه به دلیل ویژگی های کارکردی خود در زمینه های گوناگون، همواره به ویژه در طی دهه های اخیرا عتبار و نقش خود را به عنوان منطقه ای راهبردی در سیاست بین الملل حفظ کرده است بروز تحولات سریع و غیرقابل انتظاردر کشورهای اسلامی خاورمیانه به ویژه کشورهایی همانند تونس، مصر، لیبی، یمن و... بار دیگر این منطقه را به مرکز سیاست های بین المللی و کانون رقابت های ژئوپلیتیک بازیگران منطقه ای و فرامنطقه ای تبدیل کرد. سقوط حکومت های غیردموکراتیک تونس، مصر و لیبی در پی اعتراض های مردمی در این کشورها شروع اعتراض ها در کشورهای بحرین و سوریه را سبب شد در این میان بازیگران منطقه ای و فرامنطقه ای راهبردهای متنوعی را در مواجهه با این اعتراض ها برگزیده و به تبیین سیاست خارجی خود در این زمینه می پردازند. مطالعه و بررسی راهبردهایی که توسط بازیگران منطقه ای (ایران، عربستان سعودی و ترکیه و...) و فرامنطقه ای (ایالات متحده و غرب، چین و روسیه) به عنوان بازیگران تاثیرگذار در منطقه خاورمیانه در رویارویی با تحولات اخیر اتخاذ شده است. عامل اصلی سقوط نکردن کشور سوریه، طولانی شدن این اعتراضات نامنی در این کشورها و به تبع تاثیر منفی در حوزه امنیت منطقه است که منجر به بروز تناقض رویکردها در قبال تحولات اخیر منطقه شده است این رویکرد های متعارض بازیگران منطقه ای و فرامنطقه ای در قبال ناآرامی های سوریه باعث پیچیده شدن این تحولات شده و حل و فصل آنها با بحران روبرو کرده است. مقاله حاضر به دنبال پاسخ به این سوال است که طولانی شدن حل و فصل تحولات سوریه به چه علت است؟ پاسخ احتمالی (فرضیه) این است که علت اصلی طولانی شدن حل و فصل تحولات سوریه و بحرین به تناقض رویکردهای قدرت های منطقه ای و فرامنطقه ای نسبت به این تحولات باز می گردد.