چگونه توانستم عدم اعتماد به نفس و کمرویی را در دانش آموزم پوریا درگاهی برطرف سازم؟

با آغاز دوران مدرسه، کودکان ابعاد جدیدی از شخصیت خویش را آشکار می سازند و ناخودآگاه می کوشند و رفتارهای فردیشان را تثبت کنند. «اعتماد به نفس» نه تنها یکی از نیازهای شخصیتی کودکان، که بعد جدیدی از رفتارهای اجتماعی آن هاست؛ به طوری که کودکان بدون آن ناتوان از ادامه ی راه و زندگی در اجتماع خواهند شد. کودکانی که اعتماد به نفس بالایی دارند، میل به تجربه کردن و آزموندن موقعیت ها و موفقیت های اجتماعی-تحصیلی است. اما آن هایی که اعتماد به نفس پایین تری دارند، هیچ گاه به برقراری ارتباط با دیگران و کسب امتیازات اجتماعی-تحصیلی نمی اندیشند. یکی از دلایل عدم یادگیری در کودکان، ضعف در اعتماد به نفس است و این رابطه مستقیمی با چگونگی نگرش فرد نسبت به خود دارد. درمان آن بدون توجه به اصول و روش های تقویت اعتماد به نفس انجام نمی پذیرد. اینجانب صدیقه مرادی، آموزگار سال ۱۴۰۴-۱۴۰۳ دبستان شهید حمید سیاهکالی مرادی، در اوایل سال تحصیلی وقتی مشاهده کردم که دانش آموزم در فعالیت های داوطلبانه شرکت نمی کند، کند نویس، حواس پرت، در نوشتن استرس دارد و کمتر سعی می کند در فعالیت های کلاسی و همچنین فعالیت های گروهی شرکت نماید. سعی نمودم تا به کمک مادرش اعتماد به نفس او را از طریق تشویق تقویت نمایم و لذا توانمندی های او را مدنظر گرفتیم نه ضعف ها و ناتوانی ها را. و در این راه از تشویق دانش آموز استفاده کردم. بنا بر این، در جهت رفع این مشکل، فعالیت های در حد توان از او خواستم تا با تلاش خود به موفقیت برسد و او را ترغیب به داشتن دوستان بیشتری نمودم تا از این طریق انگیزه ی بیشتری برای سخن گفتن و ابراز وجود داشته باشد.

کلیدواژه ها:

کمرویی ، عدم اعتماد به نفس ، دانش آموز ، مسئولیت پذیری