تاثیر سبک های دلبستگی بر تعاملات یادگیری و انگیزش در محیط مدرسه

این مقاله به بررسی تاثیر سبک های دلبستگی بر تعاملات یادگیری و انگیزش در محیط مدرسه می پردازد و هدف آن تبیین سازوکارهایی است که از خلال آن ها دلبستگی امن یا ناامن می تواند کیفیت رابطه معلم و دانش آموز، مشارکت کلاسی، و پایداری در تکلیف را دگرگون کند. روش پژوهش به صورت تحلیلی توصیفی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و مقالات معتبر انجام شده است. یافته های گردآوری شده نشان می دهد دلبستگی امن با افزایش احساس تعلق به مدرسه، بهبود خودپنداره و خودکارآمدی تحصیلی، تنظیم هیجان کارآمد و جست وجوی یاری سازنده همراه است و پیامد آن رشد انگیزش درونی، پشتکار در برابر دشواری، و پیشرفت تحصیلی می شود. در مقابل، سبک های اضطرابی، اجتنابی و آشفته با دشواری در تنظیم هیجان، اجتناب یا وابستگی افراطی در کمک خواهی، کاهش تعلق و افزایش نگرانی امتحان پیوند دارد و به گرایش بیشتر به انگیزش بیرونی و نوسان عملکرد می انجامد. نقش های واسطه ای خودکارآمدی تحصیلی، خودپنداره و احساس تعلق، و نقش های تعدیل کننده حساسیت پاسخ دهی معلم، جو کلاس، شرایط خانوادگی و دوره سنی برجسته می شود. جمع بندی نشان می دهد طراحی راهبردهای مدرسه محور با الهام از نظریه دلبستگی، مانند ایجاد پایگاه امن در کلاس، روال های قابل پیش بینی، بازخورد مهربانانه و آموزش مهارت های هیجانی اجتماعی، می تواند تعاملات یادگیری را تقویت کرده و انگیزش پایدار دانش آموزان را افزایش دهد.

کلیدواژه ها:

سبک های دلبستگی ، تعاملات یادگیری ، انگیزش تحصیلی ، خودکارآمدی تحصیلی ، تنظیم هیجان ، رابطه معلم و دانش آموز