تحلیل و بررسی ارکان و اعتبار قراردادهای الکترونیکی در حقوق ایران

با گسترش فناوری های ارتباطی و توسعه روزافزون تجارت الکترونیکی، قراردادهای الکترونیکی به یکی از ارکان اصلی تعاملات اقتصادی و حقوقی در عصر دیجیتال تبدیل شده اند. در نظام حقوقی ایران، قانون تجارت الکترونیکی مصوب ۱۳۸۲ به عنوان مهم ترین سند قانونی، مبنای شناسایی و اعتباربخشی به این نوع قراردادها را فراهم ساخته است. این پژوهش با هدف تحلیل و بررسی ارکان و شرایط اعتبار قراردادهای الکترونیکی در حقوق ایران انجام شده است. روش تحقیق، توصیفی-تحلیلی و مبتنی بر بررسی منابع قانونی، دکترین حقوقی می باشد. نتایج نشان می دهد که قراردادهای الکترونیکی از نظر اصول کلی حقوق قراردادها با قراردادهای سنتی تفاوت ماهوی ندارند و ارکان اساسی همچون اهلیت طرفین، تراضی، موضوع مشروع و جهت قانونی در آن ها نیز باید رعایت شود. با این حال، ویژگی های خاص بستر دیجیتال، الزاماتی چون احراز هویت دیجیتال، قابلیت انتساب پیام های داده ای، امضای الکترونیکی معتبر و بهره گیری از فناوری های امنیتی را به عنوان معیارهای تکمیلی برای اعتبار حقوقی این قراردادها مطرح ساخته است. همچنین، چالش هایی از جمله گمنامی کاربران، جعل هویت و عدم شمول برخی قراردادهای خاص در چارچوب قوانین فعلی، ضرورت بازنگری و اصلاح مقررات موجود را آشکار می سازد. در پایان، پیشنهاد می شود با توسعه زیرساخت های حقوقی و فنی، بستر اطمینان بخش تری برای اعتبار قراردادهای الکترونیکی در نظام حقوقی ایران فراهم گردد.

کلیدواژه ها:

اعتبار قرارداد ، ارکان قرارداد الکترونیکی ، تجارت الکترونیک ، قرارداد الکترونیکی