نقش عوامل روان شناختی در بروز و پیامدهای بیماری های قلبی –عروقی

این مقاله به بررسی نقش عوامل روان شناختی در بروز، پیشرفت و پیامدهای بیماری های قلبی–عروقی می پردازد. بیماری های قلبی–عروقی، شامل اختلالاتی مانند بیماری عروق کرونر، نارسایی قلبی و سکته مغزی، همچنان مهم ترین علت مرگ ومیر جهانی هستند. علاوه بر عوامل خطرساز کلاسیک نظیر فشار خون بالا، دیابت و کم تحرکی، شواهد علمی نشان می دهد که عوامل روان شناختی همچون استرس مزمن و حاد، افسردگی، اضطراب، خصومت و خشم، ویژگی های شخصیتی تیپ A و D، و کمبود حمایت اجتماعی و تاب آوری پایین به طور معناداری در بروز و تشدید این بیماری ها نقش دارند. این عوامل از دو مسیر اصلی عمل می کنند: ۱. مسیرهای فیزیولوژیک شامل فعال سازی مکرر محور هیپوتالاموس–هیپوفیز–آدرنال و سیستم عصبی سمپاتیک، افزایش التهاب سیستمیک، و اختلال عملکرد اندوتلیوم. ۲. مسیرهای رفتاری شامل کاهش پایبندی به درمان، افزایش رفتارهای پرخطر (سیگار، تغذیه ناسالم، کم تحرکی) و اختلال در الگوی خواب. پیامدهای این عوامل شامل افزایش خطر بروز بیماری، پیش آگهی ضعیف (افزایش مرگ ومیر و بستری مجدد)، و کاهش کیفیت زندگی بیماران است. مطالعه تاکید می کند که مداخلات روان شناختی مانند درمان شناختی–رفتاری، آموزش مدیریت استرس و ایجاد گروه های حمایتی، به همراه مداخلات سبک زندگی شامل فعالیت بدنی منظم، رژیم غذایی سالم و ترک مواد مضر، می توانند به کاهش خطر و بهبود پیامدهای قلبی کمک کنند. نتیجه گیری اصلی آن است که ادغام خدمات روان شناختی در پروتکل های مراقبت قلبی–عروقی، یک رویکرد جامع و ضروری برای ارتقای کیفیت زندگی و کاهش بار بیماری محسوب می شود.

کلیدواژه ها:

بیماری قلبی ، کرونر ، سیستم عصبی