حق تصرف در بدن و تداخل آن با حقوق زناشویی

حق تصرف در بدن یکی از حقوق بنیادین فردی است که بر اصول کرامت انسانی، آزادی و استقلال جسمانی استوار بوده و در نظام های حقوقی مختلف به رسمیت شناخته شده است. این حق که به معنای اختیار مطلق فرد بر جسم و تصمیم گیری در مورد آن تعریف می شود، در حوزه حقوق زناشویی با تعهدات زوجین از قبیل تمکین و حق برقراری رابطه جنسی تعارضاتی می یابد. این مقاله با هدف تحلیل این تعارض و تعیین حدود و ثغور آن، به بررسی و تحلیل آن می پردازد و به دنبال پاسخگویی به این سوال می باشد که تا چه میزان حق تصرف بر بدن افراد می تواند با حقوق و تکالیف زناشویی در نظام حقوقی تداخل داشته باشد و در صورت تعارض، کدام یک اولویت دارد؟ یافته های پژوهش نمایان می سازد که در نظام حقوقی ایران، حق تصرف در بدن به طور ضمنی مورد شناسایی قرار گرفته، اما در چارچوب تعهدات زناشویی محدودیت هایی برای آن نمایان است. به ویژه، مفهوم تمکین و الزام به روابط زناشویی در مواردی می تواند با حق تصرف فرد بر بدن خود تعارض پیدا کند. ازدواج محدودیت هایی را برای حق تصرف در بدن به همراه دارد، اما این محدودیت ها باید بر پایه رضایت متقابل و با احترام به کرامت انسانی زوجین اعمال شوند. تحمیل تکالیف زناشویی بدون در نظر گرفتن اختیار فردی، می تواند منجر به نقض حقوق اساسی و آسیب به نهاد خانواده شود. این پژوهش بر لزوم ایجاد تعادل میان آزادی های فردی و حقوق زناشویی و بازنگری در مقررات مرتبط با این موضوع تاکید دارد. حق تصرف در بدن یکی از حقوق بنیادین فردی است که بر اصول کرامت انسانی، آزادی و استقلال جسمانی استوار بوده و در نظام های حقوقی مختلف به رسمیت شناخته شده است. این حق که به معنای اختیار مطلق فرد بر جسم و تصمیم گیری در مورد آن تعریف می شود، در حوزه حقوق زناشویی با تعهدات زوجین از قبیل تمکین و حق برقراری رابطه جنسی تعارضاتی می یابد. این مقاله با هدف تحلیل این تعارض و تعیین حدود و ثغور آن، به بررسی و تحلیل آن می پردازد و به دنبال پاسخگویی به این سوال می باشد که تا چه میزان حق تصرف بر بدن افراد می تواند با حقوق و تکالیف زناشویی در نظام حقوقی تداخل داشته باشد و در صورت تعارض، کدام یک اولویت دارد؟ یافته های پژوهش نمایان می سازد که در نظام حقوقی ایران، حق تصرف در بدن به طور ضمنی مورد شناسایی قرار گرفته، اما در چارچوب تعهدات زناشویی محدودیت هایی برای آن نمایان است. به ویژه، مفهوم تمکین و الزام به روابط زناشویی در مواردی می تواند با حق تصرف فرد بر بدن خود تعارض پیدا کند. ازدواج محدودیت هایی را برای حق تصرف در بدن به همراه دارد، اما این محدودیت ها باید بر پایه رضایت متقابل و با احترام به کرامت انسانی زوجین اعمال شوند. تحمیل تکالیف زناشویی بدون در نظر گرفتن اختیار فردی، می تواند منجر به نقض حقوق اساسی و آسیب به نهاد خانواده شود. این پژوهش بر لزوم ایجاد تعادل میان آزادی های فردی و حقوق زناشویی و بازنگری در مقررات مرتبط با این موضوع تاکید دارد.

کلیدواژه ها:

حق تصرف در بدن ، آزادی فردی ، حقوق فردی ، زوجیت ، حقوق زناشویی