ارتباط آموزش الکترونیکی با کاهش اضطراب، درگیری تحصیلی و بهبود یادگیری دانش آمورزان ابتدایی

هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه بین آموزش الکترونیکی با کاهش اضطراب، درگیری تحصیلی و بهبود یادگیری دانش آمورزان ابتدایی منطقه ۵ شهر تبریز بود. این پژوهش از نظر هدف کاربردی بوده و از نظر روش توصیفی-همبستگی باشد. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی دانش آمورزان دختر ابتدایی منطقه ۵ شهر تبریز با تعداد ۱۹۷۰ نفر دانش آموز بود. حجم نمونه با تعداد ۳۲۰ نفر دانش آموز دختر انتخاب گردید. ابزار گردآوری داده ها در پژوهش حاضر با دو روش انجام پذیرفت. گردآوردی داده های نظری که با مراجعه به اسناد بالا دستی، کتب، مقالات معتبر چاپ شده و پایان نامه های دفاع شده گردآوری گردید. گردآوری داده های میدانی بوسیله ی پرسشنامه استاندارد درگیری تحصیلی ریو و تسنگ (۲۰۱۱) برای سنجش متغیر درگیری تحصیلی، پرسشنامه استاندارد بهبود یادگیری دیوید کلب (۲۰۰۵) برای سنجش متغیر بهبود یادگیری، پرسشنامه استاندارد آموزش الکترونیکی و اتکین و همکاران (۲۰۰۴) برای سنجش متغیر آموزش الکترونیکی و پرسشنامه استاندارد اضطراب کلاس درس CAM برای سنجش اضطراب در پژوهش حاضر به کار برده شد. در این پژوهش جهت تجزیه و تحلیل با در نظر داشتن عنوان، در بخش آمار توصیفی از جدول توزیع فراوانی، درصد فراوانی تجمعی و میانگین و در بخش آمار استنباطی از آزمون ضریب همبستگی پیرسون و نرم افزار آماری spss ورژن ۲۳ استفاده شد. نتیجه نهایی چنین بود که بین آموزش الکترونیکی با کاهش اضطراب، درگیری تحصیلی و بهبود یادگیری دانش آمورزان ابتدایی منطقه ۵ شهر تبریز رابطه معنادار وجود دارد.

کلیدواژه ها:

آموزش الکترونیکی ، کاهش اضطراب ، درگیری تحصیلی ، بهبود یادگیری