اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر شفقت بر تاب آوری نوجوانان خطر پذیر

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخش گروه درمانی مبتنی بر شفقت تاب آوری نوجوانان خطر پذیر انجام گرفت. روش پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه آزمایش و کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه نوجوانان پسر خطرپذیر و حجم نمونه شامل ۳۰ نفر دانش آموزی بودند که پس از اجرای آزمون مقیاس خطرپذیری نوجوانان ایرانی (IARS) بالاترین نمره خطرپذیری را کسب کرده بودند و به روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند ابزار اندازه گیری شامل مقیاس تاب آوری کونور و دیودسون بود. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کواریانس استفاده شد. نتایج نشان داد که در گروه آزمایش که در جلسات گروه درمانی مبتنی بر شفقت شرکت نموده بودند تاب آوری تقویت شده بود و آنها تفاوت معناداری در پس آزمون تاب آوری نسبت به گروه کنترل داشتند در نتیجه گروه درمانی مبتنی بر شفقت می تواند با افزایش تاب آوری نوجوانان خطر پذیر به این افراد کمک کند.

کلیدواژه ها:

درمان مبتنی بر شفقت ، تاب آوری ، جوانان خطر پذیر