بررسی رابطه خوش بینی علمی و انگیزشی معلمان با خودشکوفایی دانش آموزان مقطع ابتدایی شهر شوش

هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه خوش بینی علمی و انگیزشی معلمان با خودشکوفایی دانش آموزان مقاطع ابتدایی در شهر شوش است. روش پژوهش حاضر همبستگی است. جامعه آماری این پژوهش عبارت از کلیه معلمان مدارس ابتدایی شهر شوش است که در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۲ مشغول به خدمت میباشند این پژوهش، از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش توصیفی- پیمایشی از نوع پیش بینی بود. جامعه آماری این پژوهش کلیه معلمان مقطع ابتدایی شهرستان شوش به تعداد ۱۰۰۰ نفر است. تعداد ۲۶۹ نفر بر اساس جدول کرجسی و مورگان (۱۹۷۰) به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شد. به جهت جلوگیری از افت نمونه عدم عودت پرسشنامه های تکمیل شده و.... ده درصد بیشتر یعنی ۲۸۵ نفر محاسبه شد. و با عنایت به دوطبقه زن و مرد به صورت نمونه گیری تصادفی طبقه ای متناسب با حجم ۲۸۵ نفر انتخاب شد. جهت گردآوری دادهها از پرسشنامه خوشبینی ،علمی پرسشنامه انگیزش معلمان مقیاس خودشکوفایی (SISA) استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون و از نرم افزار SPSS استفاده شد. نتایج نشان داد که بین خوشبینی علمی و انگیزش معلمان با خودشکوفایی دانش آموزان رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. همچنین، یافته ها نشان داد که خوشبینی علمی معلمان نقش واسطه ای در رابطه بین انگیزش معلمان و خودشکوفایی دانش آموزان دارد. یافتههای این مطالعه نشان میدهد که خوشبینی علمی و انگیزش معلمان عوامل مهمی در خودشکوفایی دانش آموزان مقاطع ابتدایی هستند. ارتقای خوش بینی علمی و انگیزش معلمان میتواند به خودشکوفایی دانش آموزان و پیشرفت تحصیلی آنها کمک کند لذا با توجه به نتایج ضریب همبستگی چند متغیره برای خوش بین علمی اعتماد به دانش آموزان و والدین، تاکید علمی و خودکارآمدی معلم با خود شکوفایی برابر با ۸۵۹ میباشد. با توجه به مقدار ضریب تعیین مشخص شده است که ۷۳ درصد واریانس خودشکوفایی توسط مولفه های خوش بین علمی اعتماد به دانش آموزان و والدین تاکید علمی و خودکارآمدی معلم قابل تبیین است.

کلیدواژه ها:

خوش بینی ، علمی ، انگیزشی معلمان ، خودشکوفایی ، شوش