سنجش میزان اثر بخشی آموزش مهارتهای خودکنترلی بر سازگاری اجتماعی در میان دانش آموزان مقطع ابتدایی مطالعه موردی مقطع ابتدایی شهرستان خنداب

هدف از برنامه آموزش مهارت خودکنترلی کسب یا افزایش دانش صرف نیست بلکه ایجاد مهارت و تغییر در نگرش ارزشهای فردی است. یکی از مولفه هایی که آموزش مهارت خودکنترلی بر روی آن تاثیر دارد، سازگاری اجتماعی است. هدف از این پژوهش، بررسی اثربخشی آموزش مهارتهای خود کنترلی بر روی سازگاری اجتماعی دانش آموزان مقطع ابتدایی بود. پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی گروه های آزمایش و گواه با پیش آزمون و پس آزمون بود. جامعه آماری پژوهش حاضر تعداد دانش آموزان مقطع ابتدایی شاغل به تحصیل در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۰- شهرستان خنداب بودند که برابر با ۵۵۵۸ نفر می باشند. نمونه آماری پژوهش با توجه به روش پژوهش، شامل دو گروه آزمایش و گروه گواه بود. تعداد ۵۰ نفر از دانش آموزان به عنوان گروه آزمایش و گروه کنترل ۲۵ نفر گروه گواه و ۲۵ نفر به عنوان گروه آزمایش انتخاب شد. برنامه آموزش مهارت خودکنترلی در طول ۱۰ جلسه هفته ای دو بار هر جلسه ۴۵ دقیقه بر روی گروه آزمایش اجرا شد. آموزش مهارت خودکنترلی مطابق کتاب آموزشی شیرانی بود. در این تحقیق، سازگاری اجتماعی میزان امتیازی است که دانش آموزان از پر کردن پرسشنامه طراحی شده کالیفرنیا دریافت به دست آوردند که این پرسشنامه ی جهت تعیین سازگاری فردی و اجتماعی ساخته شده است. از آزمون تحلیل واریانس و کوواریانس برای تحلیل اطلاعات استفاده شد. نتایج نشان داد که آموزش مهارت خودکنترلی با توجه به میانگین سازگاری اجتماعی دانش آموزان گروه آزمایش نسبت به میانگین گروه گواه موجب افزایش سازگاری گروه آزمایش شده است.

کلیدواژه ها:

مهارتهای خود کنترلی ، سازگاری اجتماعی ، دانش آموزان مقطع ابتدایی