اثر بخشی آموزش خودتنظیمی بر ارتباطات جمعی و رفتارهای نابهنجار در دانش آموزان دوره اول ابتدایی منطقه ۱۱ تهران

پژوهش حاضر با هدف اثر بخشی آموزش خودتنظیمی بر ارتباطات جمعی و رفتارهای نابهنجار در دانش آموزان دوره اول ابتدایی انجام شد. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی و با استفاده از طرحهای پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان ابتدایی شهر منطقه ۱۱ تهران که در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۳ بودند که تعداد ۳۰ نفر از دانش آموزان با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب و در مرحله بعد با استفاده از روش انتساب تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند ابزار اندازه گیری دو پرسشنامه مهارت اجتماعی ماتسون و همکاران (۱۹۸۳) و ارزیابی رفتاری راتر (۱۹۶۷) و پکیج مداخله خودتنظیمی مبتنی بر مدل فرایند گروس (۲۰۰۷) در ۸ جلسه ۷۵ دقیقه ای ارایه شد. دادههای پرسش نامهها با استفاده از تحلیل کواریانس چند متغیره و نرم افزار spss۲۴ مورد تحلیل قرار گرفتند. بر اساس یافته های این پژوهش می توان گفت که آموزش خودتنظیمی بر ارتباطات جمعی و رفتارهای نابهنجار در دانش آموزان دوره اول ابتدایی اثر بخش .است با توجه به یافتههای تحقیق پیشنهاد میشود، استفاده از آموزش مهارتهای خودتنظیمی در کارگاههای آموزشی و تربیتی بیش از پیش مورد توجه معلمان مربیان پرورشی و والدین قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

آموزش خودتنظیمی ، ارتباطات ، جمعی ، رفتارهای نابهنجار