پیش بینی بهزیستی روانشناختی بر اساس خودکارآمدی و امید به زندگی در معلمان مرد مقطع ابتدایی شهر اصفهان

زمینه و هدف: پژوهش حاضر با هدف پیشبینی بهزیستی روانشناختی بر اساس خودکارآمدی و امید به زندگی در معلمان مرد مقطع ابتدایی شهر اصفهان انجام یافته است. روش: روش پژوهش در این تحقیق به صورت توصیفی بوده است. جامعه آماری شامل کلیه معلمان مرد مقطع ابتدایی ناحیه ۵ شهر اصفهان در سال ۱۴۰۱ بود. تعداد کل افراد جامعه شامل ۲۶۰ نفر بودند که با استفاده از جدول مورگان تعداد ۱۵۰ نفر به عنوان گروه نمونه انتخاب شدند. ابزار جمع آوری دادهها شامل پرسشنامههای امید به زندگی اسنایدر (۱۹۹۱)، خودکارآمدی عمومی شرر و همکاران (۱۹۸۲) و بهزیستی روانشناختی ریف فرم کوتاه (۲۰۰۲) بود. جهت تحلیل داده های پژوهش از شاخص های توصیفی، میانگین، انحراف استاندارد، مینیمم و ماکزیمم و شاخصهای آمار استنباطی همچون تحلیل رگرسیون و نرم افزار spss ۲۶ استفاده شد. یافته ها: نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد که متغیر بهزیستی روانشناختی به طور معناداری می تواند پیش بینی کننده ی خودکارآمدی و امید به زندگی در معلمان باشد. به گونه ای که با افزایش یافتن بهزیستی روانشناختی، میزان خودکارآمدی و امید به زندگی نیز افزایش می یافت و با کاهش یافتن میزان بهزیستی روانشناختی در افراد، میزان خودکارآمدی و امید به زندگی در آنان کم میشد. واژه های کلیدی: بهزیستی روانشناختی، خودکارآمدی، امید به زندگی، معلم

کلیدواژه ها:

بهزیستی روانشناختی ، خودکارآمدی ، امید به زندگی ، معلم