بررسی ارتباط آموزش خود دلگرم سازی با سازگاری اجتماعی با نقش میانجی توانمندسازی روانشناختی در میان دانش آموزان مقطع متوسطه ی استان کرمانشاه

هدف این پژوهش مدل یابی ارتباط آموزش خود دلگرم سازی با سازگاری اجتماعی با نقش میانجی توانمندسازی روانشناختی در میان دانش آموزان مقطع امتوسطه دوم بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل همه ی دانش آموزان مقطع متوسطه کرمانشاه در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۲ است که شامل ۱۸۴۷ دانش آموز است. از طریق جدول مورگان ۳۰۴ نفر با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه سازگاری اجتماعی و پرسشنامه خود دلگرم سازی، توانمندسازی روانشناختی اسپریتزر استفاده شد. نتایج حاصل از تحلیل مسیر نشان داد که هرچند کل مدل از برازش نسبی برخوردار بود و ضرایب همبستگی از آموزش خود دلگرم سازی به سوی سازگاری اجتماعی معنیدار بود، در کل سازگاری اجتماعی نمی تواند به عنوان متغیر میانجی بین آموزش خود دلگرم سازی و سازگاری اجتماعی باشد. همچنین ضرایب استاندارد و سطح معنی داری برای مسیر آموزش خود دلگرم سازی به سازگاری اجتماعی میتوان با اطمینان ۹۵ درصد بیان کرد که مسیر مستقیم این متغیرها معنیدار بوده و سازگاری اجتماعی تاثیر مستقیم و معنی داری دارد.

کلیدواژه ها:

خود دلگرم سازی ، توانمندسازی روانشناختی ، سازگاری اجتماعی