تبیین نقش فشردگی فضای سکونت بر سلامت روان در آپارتمانهای کوچک تهران

با گسترش شهرنشینی و افزایش قیمت زمین در کلان شهر تهران واحدهای مسکونی کوچک و فشرده به یکی از الگوهای رایج سکونت تبدیل شده اند. این پژوهش با هدف بررسی نقش فشردگی فضای سکونت بر سلامت روان ساکنان آپارتمانهای کوچک انجام شده است. با استفاده از رویکرد توصیفی-تحلیلی و بهره گیری از ابزار پرسشنامه دادههایی از میان ساکنان مناطق پرتراکم شهری گردآوری شد نتایج نشان میدهد که محدودیت، فضا کاهش حریم شخصی، نور طبیعی ناکافی و چیدمان نامناسب میتواند با افزایش احساس خستگی، روانی، اضطراب و نارضایتی از محیط زندگی همراه باشد. این مطالعه بر اهمیت طراحی فضاهای کوچک با رویکرد انسان محور و اصول روانشناسی محیطی تاکید دارد تا پیامدهای منفی روانی ناشی از فشردگی فضایی کاهش یابد.

کلیدواژه ها:

فشردگی فضایی ، سلامت روان ، آپارتمانهای کوچک ، طراحی انسان محور ، روانشناسی محیطی