طراحی فضاهای میان نسلی با تاکید بر اصول معماری بیوفیلیک و ایجاد پیوندهای اجتماعی پایدار

با توجه به چالشهای رو به گسترش زندگی شهری معاصر از جمله افزایش انزوا، گسست روابط خانوادگی و کاهش تعاملات بین نسلی، نیاز به طراحی فضاهایی که بستر مناسبی برای همزیستی نسلها فراهم آورند، بیش از پیش احساس می شود. پژوهش حاضر با تمرکز بر نقش معماری بیوفیلیک به عنوان رویکردی طبیعت محور در ارتقای کیفیت محیط زندگی تلاش دارد تا ظرفیت این نوع معماری را در طراحی فضاهای میان نسلی مورد واکاوی قرار دهد. هدف اصلی تحقیق، شناسایی مولفه های موثر معماری بیوفیلیک در شکل دهی به فضاهایی است که نه تنها پاسخگوی نیازهای روانی و اجتماعی کودکان و سالمندان باشند، بلکه بتوانند بستر مناسبی برای تعامل همزیستی و تقویت حس تعلق فراهم آورند. این تحقیق با روش توصیفی-تحلیلی انجام شده و گردآوری داده ها از طریق منابع کتابخانه ای، تحلیل نمونه های موفق و مطالعات میدانی صورت گرفته است. یافته ها نشان می دهد عناصر بیوفیلیک از جمله حضور نور طبیعی، گیاهان، مناظر زنده، صداهای آرامش بخش و استفاده از مصالح طبیعی می توانند به کاهش اضطراب، افزایش ارتباطات انسانی و ارتقای کیفیت زندگی کمک نمایند. در پایان الگویی مفهومی و راهکارهایی طراحی برای فضاهای میان نسلی ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

معماری بیوفیلیک ، فضاهای میان نسلی ، پیوند اجتماعی ، طراحی طبیعت محور ، کیفیت زندگی