معماری مدارس سنتی ایران و درس هایی برای معماری آموزشی معاصر

مدارس سنتی ایران الگویی برجسته در طراحی فضاهای آموزشی است که با تکیه بر اصول اقلیمی، فرهنگی و آموزشی شکل گرفته است. این مدارس با بهره گیری از عناصری پایدار مانند حیاط مرکزی، ایوان، بادگیر و نور طبیعی فضایی مناسب برای یادگیری و تعاملات اجتماعی ایجاد می کردند. هدف این پژوهش، بررسی ویژگی های معماری مدارس سنتی ایران و استخراج اصول طراحی آنها به منظور بهبود معماری آموزشی معاصر است. نتایج پژوهش نشان می دهد که مدارس سنتی ایران با تاکید بر هماهنگی با محیط، انعطاف پذیری فضا و ایجاد حس تعلق، نقش موثری در بهبود کیفیت آموزش ایفا کرده اند. در مقابل، بسیاری از مدارس معاصر از این ویژگی ها فاصله گرفته و به سمت الگوهای یکنواخت و غیر بومی گرایش یافته اند. کاربرد این پژوهش در طراحی مدارس، جدید ارائه راهکارهایی برای تلفیق اصول معماری سنتی با نیازهای آموزشی مدرن است. این اصول می توانند به بهبود کیفیت فضاهای آموزشی، افزایش تعاملات اجتماعی و ارتقای رفاه روانی دانش آموزان کمک کنند. بنابراین بازنگری در الگوهای طراحی مدارس با الهام از معماری سنتی می تواند منجر به خلق محیط های یادگیری پویا و پایدار شود.

کلیدواژه ها:

معماری ، مدارس سنتی ، فضای آموزشی ، معاصر