جایگاه حکمت و هنر اسلامی در شهرسازی ایرانی

هنر ایرانی اسلامی در شهرسازی یکی از بارزترین مظاهر تمدن هر قوم و معماری ایران و آنچه که از گذشته تاکنون به یادگار مانده است، شناسنامه معتبر مردم در این سرزمین است که در آداب و رسوم مراسم مذهبی روحیه اخلاقیات و اندیشه ی نسل ها در معم اری ایران است از سالیان دور در ایران باستان شاهد هنر آفرینی معماری بودیم که به جهت فراهم آوردن رفاه و آسایش فرد ساکن در فضا به توجه و اهمیت دادن کوچکترین نیازهای وی پرداخته و خلاقیتهای شگفت انگیزی را ارائه کردند که این مهم تنها به دلیل فرهنگ غنی ایرانیان است. معماری اصیل ایرانی – اسلامی در طول سالیان متمادی با تکیه به مولفه هایی چون فرهنگ و اقلیم نیازهای ساکنین را پیش بینی کرده و به شکل هنرمندانهای آنها را دست مایه شکل گیری فضاهای خود قرار داده است. طراحی معماری اصیل ایرانی اسلامی بر پایه نیازهای فرد خلاقیت و ارائه فضا و پیدایش فرم شکل می گرفته است. در طبیعت نیز شاهد رابطه مستقیم نیاز و فرم هستیم که یکی از مهمترین دیدگاهها و اصلی ترین اهداف معماری اصیل ایرانی اسلامی ارزش نها دن به ماهیت نیازهای انسان میباشد که منجر به خلق فضایی مناسب میشود که نیازهای ساکنین بر ،آیین فرهنگ و اقلیم محل سکونت منطبق میباشد . از طرفی بافت تاریخی شهرها بخشی از سرمایههای کشور هستند که به لحاظ زیباشناختی تداوم خاطرات جمعی و هویت بخشی به شهرهای ما ارزشمند هستند. رویکرد حاکم بر پژوهش جاری توصیفی تحلیلی است و نتایج پژوهش نشان داد که در اسناد و قوانین مختلف ، حفظ هویت و اصالت اسلامی ایرانی در جهت حراست از میراث فرهنگی و پایبندی به معماری اسلامی و ایرانی به عنوان اصلی ترین محور تبیین الگوی درون زای توسعه کالبدی مورد تاکید قرار گرفته است .

کلیدواژه ها:

حکمت ، هنر اسلامی ، شهرسازی ، ایران