طراحی روانشناسانه با رویکرد اجتماع پذیری و اجتماع گریزی

اکنون بیش از نیم قرن است که مفهوم روانشناسی محیطی در مراکز معماری هنوز به عنوان سر فصلی داغ مورد بحث است. روانشناسی محیط به معماران کمک می کند تا با شناخت رابطه محیط با رفتار، ادراک و احساس مردم به اتخاذ راه حل ها و سیاست های مطلوب امکان حرکت از واقعیت های موجود به سوی اهداف و ایده آل ها را فراهم سازد. معماری برای آنکه به یک الگوی طراحی ایده آل برسد، علاوه بر نیازهای فیزیولوژیک انسانی باید به نیازهای روانی و رابطه رفتار انسان و محیط توجه کند. فضاهای فرهنگی به عنوان بخشی از فضاهای عمومی افراد را در درون سازمان های فضایی گوناگون به صورت اختیاری و برای انجام فعالیت های فرهنگی و اجتماعی گرد هم می آوردند. این فضاها محل مناسبی برای برقراری تعاملات اجتماعی محسوب می شوند و نقش مهمی در ایجاد و ارتقای تعاملات و ارتباط افراد با یکدیگر و زندگی اجتماعی آن ها دارند. چگونه به می توان با بهره گیری از علم معماری تعاملات اجتماعی برقرار نمود؟ اجتماع پذیری و اجتماع گریزی چگونه در کالبد معماری نمود می یابد؟

کلیدواژه ها:

اجتماع ، پذیری اجتماع ، گریزی ، معماری ، فضاهای ، شهری ، طراحی روانشناسانه