تحلیلی بر معماری نخلی شهرستان جم بوشهر

جهان در طول نیمه دوم قرن بیستم با رخداد کامل انقلاب صنعتی با تحول عظیمی همراه گردید؛ تکنولوژی با شتاب زیادی، آثار و پیامدهای انکارناپذیری را در محیط زندگی انسان به وجود آورد. مبانی و اصول معماری سابق از جمله بومی سازی، نادیده گرفته شد و یکسان سازی در راس تصمیمات جوامع قرار گرفت تا جایی که سبکهای بین المللی جایگاه ویژه ای یافتند مدرنیزاسیون و جهانی سازی فرهنگها و سنت ها را از بین برد و معماری منطقه ای رفته رفته کاهش یافت. مقاله حاضر با بررسی مفهوم تکنولوژی و شناخت تکنیکهای ساخت در معماری گذشته، سعی در ارائه تعریف جدیدی از معماری بومی ساخت دارد که در آن است بسیاری از آثار معمارانه با سازه های بومی و تکنیکهای رو به اضمحلال، در صورتی که جوهره معمارانه را در خود داشته باشند فرصت آن را مییابند که در حیطه معماری معاصر راه .یابند از این فرصت میتوان به احیا و به کارگیری ظرفیت های نهفته در چنین آثاری به عنوان میراث معماری بومی امیدوار بود معماری خانه های ساخته شده از شاخ و برگ درختان نخل در حوزه خلیج فارس نمونه موردی است که این تحقیق قصد تحلیل و بررسی آن را دارد. روش تحقیق بر اساس ،هدف از نوع کاربردی است و بر اساس ماهیت از نوع توصیفی- تحلیلی میباشد در تحلیل محتوا از ابزار متون مکتوب و تصویری و در تحلیل اقدام پژوهی از ابزار مصاحبه و مشاهده بهره گرفته شده است و روش تجزیه اطلاعات به دست آمده نیز توصیفی تحلیلی میباشد نتایج تحقیق نشان میدهد که استفاده از روشهای معمارانه مانند ،گپر کومه پاشولی و نظایر آنها راه کارهای تکنیکی ساده ای در ایجاد مسکن سبک میباشند که متناسب با مصالح در دسترس طی قرنهای متمادی به عنوان مولفههایی از معماری بومی این منطقه در جهت تسهیل شرایط زندگی تعریف شده اند این عوامل با اندکی تغییرات در فرم و هندسه ،ساختاری قابلیت به کارگیری در حیطه معماری معاصر بومی ضمن توجه به هویت اصیل ایرانی را دارند و میتوانند پاسخی مطلوب به نیازهای کنونی باشند.

کلیدواژه ها:

تکنیک ساخت ، خلیج فارس ، مسکن سبک معماری بومی ، نخل