ضوابط و معیارهای اکولوژیک طراحی راهگذرها و نقش آنها در مدیریت زیستگاه

انشقاق و تخریب زیستگاههای حیات وحش و کاهش تنوع زیستی، از مهمترین پیامدهای الگوی نامتناسب توسعه شهری، صنعتی و کشاورزی دردهه های گذشته محسوب می شود. انشقاق زیستگاهی با ایجاد جزایر بوم شناختی، جمعیت ها را به گونه ای منزوی می کنند که باعث بروز پدیده ابر جمعیت و کاهش ذخایر ژنی می گردد. امروزه یکی از راهکارهای اساسی که در جهت کاهش دامنه اثرات نامطلوب فعالیت های انسانی بر روی زیستگاههای جانوری پیشنهاد می شود، ایجاد راهگذر است. راهگذرهای حیات وحش بین توسعه فعالیت های انسانی و ضرورت حفاظت و بهبود زیستگاههای حیات وحش تعادل بوجود می آورد و به افزایش بقاء بسیاری از گونه ها به واسطه امکان دسترسی به منابع غذایی بیشتر، ایجاد امنیت، ارتباط مجدد بین تکه ها و جمعیت های منزوی و در نتیجه افزایش واریانس ژنتیکی کمک می کند. علاوه بر نادیده گرفته شدن عوامل موثر در تعیین وسعت مناطق تحت حفاظت (گستره خانگی و میزان جابجایی گونه های چتر)، در سال های گذشته مطلوبیت زیستگاهی برخی از مناطق تحت حفاظت محیط زیست کشور به دلیل ایجاد شبکه های ارتباطی (جاده و بزرگراه ها) و عدم لحاظ ضوابط محیط زیستی در طراحی آنها دستخوش تغییر شده اند. این تحقیق، با توجه به کمبود اطلاعات در ارتباط با مفاهیم و معیارهای اکولوژیک در طراحی راهگذرها و اهمیت آنها در مدبریت زیستگاهها در کشور صورت گرفته است.

کلیدواژه ها:

انفصال زیستگاه ، تئوری فرا جمعیت ، راهگذرها ، ضوابط و معیارهای اکولوژیک ، مدیریت زیستگاه