آموزش مهارتهای زندگی با استفاده از قصه های کهن ایرانی به دانش آموزان ششم ابتدایی مدارس شهرستان میاندوآب

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی آموزش مهارتهای زندگی با بهره گیری از قصه های کهن ایرانی بر دانش آموزان پایه ششم ابتدایی شهرستان میاندوآب انجام شد. این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان پایه ششم ابتدایی در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۴ بود. از این جامعه، ۳۰ نفر به شیوه نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل هر گروه ۱۵ نفر گمارده شدند. گروه آزمایش طی ۱۱ جلسه ۶۰ دقیقه ای آموزش مهارتهای زندگی بر اساس قصه های کهن ایرانی را دریافت کرد. محتوای جلسات شامل داستانهایی از منابعی مانند شاهنامه، گلستان، سعدی، مرزبان نامه و مثنوی معنوی بود که هر یک با هدف تقویت یکی از مهارتهای ده گانه زندگی مطابق با چارچوب سازمان جهانی بهداشت طراحی شده بود. گروه کنترل در طول این مدت، آموزشی دریافت نکرد. دادهها با استفاده از پرسشنامه استاندارد مهارتهای زندگی (۱۹۹۷) و آزمون تحلیل کوواریانس تحلیل شدند. نتایج نشان داد که آموزش مبتنی بر قصه های کهن ایرانی تاثیر معناداری بر افزایش مهارتهایی مانند خودآگاهی، همدلی، کنترل خشم، حل مسئله و ارتباط موثر دارد. یافته ها نشان میدهد استفاده از ظرفیتهای فرهنگی و ادبی ایران میتواند راهکاری بومی، اثر بخش و جذاب برای آموزش مهارتهای زندگی به دانش آموزان باشد.

کلیدواژه ها:

مهارتهای زندگی ، قصه های کهن ، ایرانی ، آموزش غیر مستقیم ، دانش آموزان ابتدایی ، میاندوآب