بالندگی و تاب آوری: نگاهی نو به تجربیات مراقبین خانوادگی بیماران مبتلا به اختلال مزمن روان

خانواده ستون اصلی مراقبت از افراد مبتلا به اختلال مزمن روان است و مسئولیت همه جانبه مراقبت را بر عهده دارد. تعدیل بار مراقبتی تحمیل شده به اعضای خانواده، نیاز به الگوهای انعطاف پذیری و تاب آور در خانواده دارد. تاب آوری ظرفیت بازگشتن از دشواری پایدار و ادامه دار و توانایی در ترمیم خویشتن است؛ که علیرغم قرار گرفتن در معرض تنش های شدید، منجر به موفقیت انسان در برابر حوادث و اتفاقات و افزایش عملکرد اجتماعی، اقتصادی و رفاهی در افراد می شود. توجه به مولفه های ارتقا تاب آوری موجب درک کلی سازگاری مراقبین و توسعه مداخلات در این زمینه می شود. هدف از این مطالعه تبیین تجربیات مراقبین خانوادگی بیماران مبتلا به اختلال مزمن روان در خصوص رشد فردی و تاب آوریشان بود. نوع مطالعه کیفی پدیدار شناسی بود. مشارکت کنندگان در این مطالعه شامل ۱۰ مراقب خانوادگی بیمار مبتلا به اختلال مزمن روان، ۵ پرستار، ۳ روانپزشک و ۳ روانشناس بالینی در مراکز درمانی آموزشی فارابی، خورشید و مدرس اصفهان بودند که به صورت هدفمند انجام شدند. روش جمع آوری داده ها به صورت مصاحبه نیمه ساختاریافته بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش دیکلمن و همکاران صورت پذیرفت. صحت و استحکام داده ها نیز با استفاده از معیار لینکلن و گوبا انجام شد. تعداد ۲۳۶ کد اولیه به دست آمد که در ۴ طبقه اصلی 'رشد عزت نفس'، 'رشد معنوی'، 'پیوند اجتماعی و خانوادگی' و 'دانش و مهارت سازی' قرار گرفتند. تیم درمان و سیاستگذاران می توانند برنامه های مبتنی بر شواهد و خانواده محوری را با هدف تقویت و تسهیل توانمندی های مراقبین و افزایش آرامش، مقابله و تاب آوری طراحی کرده تا اعضای خانواده بتوانند با این بیماری در خانواده به شکل مطلوبی برخورد کنند.

کلیدواژه ها:

مراقبین خانوادگی ، بیمار مزمن روان ، تاب آوری ، تجربیات ، مطالعه کیفی