بررسی توانایی کلانشهرهای ایران در مواجهه با بحران های مختلف:بهداشتی، زیست محیطی، اجتماعی(مطالعه موردی شیراز)

کلان شهرها به عنوان کانون های اصلی تمرکز جمعیت، فعالیت های اقتصادی و تعاملات اجتماعی، همواره در معرض انواع بحران های چندبعدی قرار دارند. این بحران ها می توانند از جنس بهداشتی همچون همه گیری بیماری ها، زیست محیطی مانند آلودگی هوا و تخریب منابع طبیعی، و یا اجتماعی از جمله نابرابری ها و تنش های شهری باشند. توانایی کلان شهرها در مدیریت و مقابله با چنین بحران هایی، وابسته به میزان تاب آوری، ظرفیت های نهادی، هماهنگی میان سازمانی و میزان آمادگی ساختاری و اجتماعی آنهاست. در این پژوهش، با تمرکز بر کلان شهر شیراز به عنوان یکی از مراکز مهم ایران، تلاش شده است تا توانایی این شهر در مواجهه با بحران های بهداشتی، زیست محیطی و اجتماعی مورد بررسی قرار گیرد. روش تحقیق شامل مطالعه موردی، تحلیل داده های اسنادی، مصاحبه با کارشناسان و بهره گیری از پرسش نامه در میان گروهی از مدیران شهری و شهروندان است. نتایج تحقیق نشان می دهد که اگرچه شیراز از برخی ظرفیت های مهم مانند وجود زیرساخت های بهداشتی و شبکه های امدادی برخوردار است، اما در زمینه ی هماهنگی نهادی، مشارکت مردمی، و نیز توسعه سیاست های پیشگیرانه زیست محیطی و اجتماعی با چالش های جدی روبه روست. یافته ها حاکی از آن است که ارتقای تاب آوری شهری نیازمند بازنگری در سیاست گذاری های مدیریت بحران، تقویت آموزش های عمومی، توسعه فناوری های پایش و هشدار سریع و نیز افزایش تعامل میان نهادهای مختلف شهری و استانی است. این مطالعه می تواند راهگشای مدیران شهری برای طراحی برنامه های جامع تر در جهت افزایش ایمنی و پایداری کلان شهرهای ایران باشد.

کلیدواژه ها:

شهرداری شیراز ، بحران های بهداشتی ، بحران های زیست محیطی ، بحران های اجتماعی