تحلیل و بررسی روش های تدریس هوش مصنوعی به دانش آموزان

با نفوذ روزافزون هوش مصنوعی در تمامی ابعاد زندگی بشر، ضرورت آموزش مفاهیم بنیادین آن به نسل جدید بیش از هر زمان دیگری احساس می شود. انتقال این دانش از سطح آکادمیک و تخصصی به سطح آموزش عمومی، به ویژه برای دانش آموزان دوره های ابتدایی و متوسطه، مستلزم بهره گیری از روش های تدریس نوآورانه و متناسب با ویژگی های شناختی این گروه سنی است. این مقاله با استفاده از روش تحقیق توصیفی-تحلیلی و با مرور نظام مند پیشینه پژوهش، به بررسی و تحلیل جامع روش های تدریس هوش مصنوعی به دانش آموزان می پردازد. در این راستا، ابتدا به بیان مسئله و اهمیت توسعه "سواد هوش مصنوعی" در میان دانش آموزان پرداخته شده و سپس چارچوب های مفهومی اصلی برای آموزش این حوزه، از جمله پنج ایده بزرگ هوش مصنوعی، مورد واکاوی قرار گرفته است. در ادامه، رویکردهای پداگوژیک مختلف مانند یادگیری مبتنی بر پروژه، یادگیری بدون رایانه (آنپلاگد)، یادگیری مبتنی بر بازی و استفاده از ابزارهای برنامه نویسی بصری تشریح و مقایسه شده اند. مقاله همچنین دیدگاه های متفاوتی را در زمینه آموزش (رویکرد مفهومی در مقابل فنی، رویکرد یکپارچه در مقابل مستقل) و چالش های پیش رو، از جمله تربیت معلم، دسترسی به منابع و ملاحظات اخلاقی، مورد بحث قرار می دهد. در نهایت، نتیجه گیری می شود که یک رویکرد ترکیبی و چندوجهی که بر درک مفهومی، فعالیت های عملی، تفکر انتقادی و آگاهی اخلاقی تاکید دارد، موثرترین راه برای توانمندسازی دانش آموزان به عنوان شهروندان آگاه و فعال در عصر هوش مصنوعی است.

کلیدواژه ها:

هوش مصنوعی ، آموزش دانش آموزان ، روش تدریس ، سواد هوش مصنوعی ، تفکر محاسباتی ، یادگیری مبتنی بر پروژه ، آموزش اخلاق هوش مصنوعی.