مسئولیت مدنی ناشی از نقض تعهدات در قراردادهای آموزشی آنلاین

گسترش آموزش های مجازی در سال های اخیر موجب شکل گیری نوعی قرارداد نوین میان ارائه دهندگان خدمات آموزشی و کاربران گردیده است. این قراردادها به دلیل ویژگی های خاص فضای مجازی و فقدان چارچوب قانونی مشخص در حقوق ایران، با چالش های متعددی در زمینه اجرای تعهدات و مسئولیت ناشی از نقض آن مواجه اند. از جمله موارد نقض تعهدات می توان به لغو ناگهانی دوره ها، عدم ارائه محتوای آموزشی وعده داده شده، کیفیت پایین خدمات یا نقض حریم خصوصی کاربران اشاره نمود. پرسش اصلی این است که در صورت نقض چنین تعهداتی، مبنای مسئولیت مدنی ارائه دهنده خدمت چیست و چه ضمانت اجراهایی قابل اعمال است؟ این مقاله با روش تحلیلی توصیفی و با بهره گیری از مبانی عمومی قراردادها در حقوق ایران و مقایسه تطبیقی با برخی نظام های حقوقی پیشرفته، به بررسی ابعاد مختلف مسئولیت مدنی در قراردادهای آموزشی آنلاین می پردازد. یافته های تحقیق نشان می دهد که اصول عمومی قراردادها مانند اصل لزوم، قاعده لاضرر و اصل حسن نیت قابلیت اعمال در این قراردادها را دارند و می توانند مبنای الزام آور برای حمایت از مصرف کنندگان آموزشی در فضای مجازی قرار گیرند.

کلیدواژه ها:

مسئولیت مدنی ، قراردادهای آموزشی آنلاین ، نقض تعهد ، حقوق ایران ، حمایت از مصرف کننده